Bangor, Maine
Door: wilenemmy
Blijf op de hoogte en volg Wil en Emmy
08 Oktober 2011 | Verenigde Staten, Bangor
Bangor 27 september
Dinsdag en woensdag zijn heerlijke relaxte dagen.
Lekker bijpraten met Els en Andy, Curt, Andrea en Christoffer gezien, mooie board wandeling gemaakt, lekker kreeft gegeten, gewassen en nog wat zaken geregeld voor onze thuis reis.
Donderdag zijn we met Curt, de zoon van Andy en Els een hele dag gaan varen op de Penobscot Rivier, een getijde rivier, die zonder dammen tot in Bangor stroomt.
We varen met vloed weg. De boot voer soms met wel 35 mijl per uur, zonder te bonken!
De oevers zijn begroeid met prachtig kleurende Maple Leaf bomen en er staan grote huizen. Ook de dorpjes langs de rivier zijn pittoresk. We varen helemaal tot aan de oceaan, kijken naar de vogels en zeehonden en genieten van het bijzondere licht. Voor de lunch zoeken we een beschutte baai en zitten gezellig in het kleine roefje.
Het is een heel moderne boot met een GPS en een dieptemeter en nog heel veel meer uiterst handige dingen. Wil leert ook varen en op koers blijven, maar mij lukt dat niet zo.
De rivier zit vol ondiepten en onder water rotsen, bovendien drijven er veel boomstammen in, dus je moet wel opletten als stuurman en verschillende dingen tegelijk kunnen doen.
Op de oceaan keert het tij en met eb varen we terug naar Bangor.
Daarna heerlijk soep gegeten en niet te laat naar bed gegaan.
Vrijdag zijn we naar het Arcadia Nat. Park gegaan. Arcadia Park is een kustpark, gelegen op een eilanden groepje voor de kust, waar je een autotocht kunt maken met prachtige uitzichten over de oceaan en de rotsachtige kust. Er is ook de mogelijkheid om her en der te parkeren en een mooie wandeling te maken. Dat doen we dan ook verschillende malen. We lopen langs de kust , lunchen op de rotsen, waar de zee wild tegenop spat, en lopen een stuk langs een mooi meer. Ook hier zijn de bomen volop in kleur en het is heerlijk weer. We boffen er erg mee.
Tegen 5 uur zijn we weer thuis, waar Andy zijn succes verzekerde recept heeft gekookt, overheerlijke Mexicaanse Enchilada!
We hebben er heerlijk met elkaar van gesmuld en zijn toen naar ons eigen plekje, de caravan, verhuist om wat gitaar te spelen en wat aan de website te werken.
Zaterdag 1 oktober
Vandaag zijn we voor het weekend naar de ouders van Andrea, de schoondochter van Els gegaan. Zij wonen in Monticello, ongeveer 250 km. boven Bangor.
Hier maken we kennis met een stuk van Amerika dat we nog niet kennen.
Burt werkt nl. in een houthakkers kamp. Hij vertrekt op zondagavond naar het kamp, maakt werkdagen van 4 uur s’morgens tot 6 uur s‘avonds, eet en ligt om 7 uur in bed, want hij staat om 3 uur op.
Hij doet dat al 30 jaar en hoopt volgend jaar met pensioen te gaan. Hij kan alles. Bomen zagen, ze wegslepen, op hun plaats leggen, trucks laden en de trucks naar de zagerij brengen.
Hij kan ook wegen in de bossen aanleggen en bruggen bouwen, waar de trucks overheen moeten om het hout te vervoeren.
Hij heeft een serie DVD’s erover, die we bekijken en hij neemt ons mee om bij een dealer al de grote machines te bekijken, die zagen, slepen, hijsen en grond verschuiven. Het is een buitengewoon interessante kant van de maatschappij, die wij niet kennen.
Gelukkig vindt Burt het leuk om ons er alles over te vertellen.
Sue, zijn vrouw verzorgt samen met 4 andere vrouwen de catering op een Highschool.
De 250 leerlingen beginnen de dag met een ontbijt en eten tussen de middag een warme lunch.
Ze vertelt ons over alle gezondheids voorschriften, die ze moeten naleven en hoe ze daar
mee omgaat. Ze laat ons proeven van allerlei heerlijke dingen, die ze in een handomdraai maakt. Ze vertelt ons ook over haar leven, altijd alleen door de week. Hoe je zelf je eigen problemen op moet lossen, voor kinderen, huis en haard moet zorgen en hoe zat ze daar langzamerhand van is. Ze kijkt uit naar zijn pensionering, ook al moet ze dan zelf nog 3 jaar werken.
Het zijn heel hartelijke en gastvrije mensen en na een schitterende autotocht op zondag nemen we maandagochtend afscheid om weer naar Bangor te gaan.
Daar ga ik met Els op bezoek bij een oude vriendin, die me toch echt even moest zien en halen we na de lunch Christoffer van school om naar Curt, de zoon van Els te gaan.
Hij is een fantastische fotograaf van vogels en weet er enorm veel van te vertellen.
We zijn er uren zoet mee. We eten daar warm en wachten tot Andrea van haar werk in het ziekenhuis thuis komt. In het donker rijden we daarna terug naar onze caravan, moe, maar helemaal tevreden.
Nu is het dinsdag en we besluiten er een rustige dag van te maken. Het regent hard en we bekijken een paar films.
Woensdag 5 oktober
Over twee weken gaan we weer naar huis en we moeten nog een paar dingen regelen. De overtocht van auto en caravan gaat met evenveel papierwerk gepaard als op de heenweg, maar na wat telefoontjes en mails heen en weer gaat dat allemaal wel goed, hopen we.
Emmy heeft vandaag lekker gewinkeld met Els en Andrea en ze heeft een heerlijke dag gehad, allemaal mooie cadeautjes gekocht voor iedereen en lekker geluncht en vooral veel bijgepraat.
Ik ga met Andy naar de golfbaan, wat zo ongeveer zijn tweede huis is. Hij golft daar dagelijks met een wisselend groepje (afhankelijk van het weer) en geniet daar volop van. Vandaag is het een droge maar koude en winderige dag, dus het groepje bestaat vandaag uit 5 golfers, maar die hebben er veel zin in. Zo te zien doen ze het heel behoorlijk. Bij de 16e van de 18 holes begint het flink te regenen en samen met de kou en de wind wordt het er niet aangenaam op. Gelukkig is de partij dan bijna over.
’s Avonds eten Curtis, Andrea en Christoffer ook mee en we hebben een gezellige avond, waar we vooral veel gelachen hebben.
Donderdag 6 oktober
Het is een luie dag. ’s Morgens doen we wat boodschappen en ik ga naar de kapper in de Walmart. Emmy en ik lopen daarna een heel stuk langs de Kenduskaeg Creek, een af en toe snelstromende rivier, die in de Kenobscot River uitkomt (als ik het tenminste goed schrijf). Lekker om de benen weer eens te strekken. De bami die we koken (naar Oma’s recept) wordt alom geprezen. De avond brengen we door met een nieuw soort domino, wat door Andy glansrijk wordt gewonnen.
Vrijdag 7 oktober
Vandaag ga ik met Curtis en zijn mooie boot vissen op een groot meer op een uurtje rijden naar het noorden. Het is zonnig en na een koude nacht loopt de temperatuur snel op tot zo’n 13 graden dus dat is heel redelijk. Curtis moet me eerst de grondbeginselen van het vissen bijbrengen. Het wordt me al gauw duidelijk, dat vissen geen hobby is maar een wetenschap. Je moet veel dingen weten voordat je een hengel uitgooit. Maar Curtis deelt me volop in zijn ervaring en ik weet er waarachtig nog 4 vissen uit te halen (voor de kenners: 1 baars en 3 zonnevissen). Curtis zelf vangt trouwens een veelvoud hiervan. We gooien na de vangst de vissen weer keurig terug in het water.
Zaterdag 8 oktober
Als we opstaan ’s ochtends is het al redelijk weer, zonnig en een stuk warmer dan gisteren. Het is alweer onze laatste dag in Maine en we willen graag nog een keer naar Acadia NP. We nemen Els mee. Andy heeft thuis nog wat te klussen. Op de weg er naar toe merken we dat het waarschijnlijk het laatste mooie, warme weekend van het jaar zal worden. Het is druk op de weg. Acadia is schitterend met dit weer, volop kleuren in de bladeren na de vorst van de laatste nachten. We stoppen af en toe om van het uitzicht te genieten, maar we waren beslist niet de enigen. Het was een drukte van belang. In de haven van Northeast Harbour vonden we een lekker plekje om de meegebrachte muffins te eten en te genieten van het mooie weer. Om het hoogste punt van het park te bereiken bovenop Cadillac Mountains, moesten we een eindje rijden, maar het was zeer de moeite waard. Het uitzicht op Bar Harbour, zijn haven en de omliggende eilanden was schitterend. Als we thuiskomen gaan we samen met Andy lekker eten in een gezellig restaurant aan het water. ’s Avonds komen Curtis en Christoffer nog even langs om afscheid te nemen. Morgen beginnen we aan het laatste stuk met auto en caravan tot Baltimore, nog 1350km. Dat is een kippeneindje vergeleken met de 37000 km die we al gereden hebben. We proberen de drukte rond de grote steden te mijden en verheugen ons erop.
Dinsdag en woensdag zijn heerlijke relaxte dagen.
Lekker bijpraten met Els en Andy, Curt, Andrea en Christoffer gezien, mooie board wandeling gemaakt, lekker kreeft gegeten, gewassen en nog wat zaken geregeld voor onze thuis reis.
Donderdag zijn we met Curt, de zoon van Andy en Els een hele dag gaan varen op de Penobscot Rivier, een getijde rivier, die zonder dammen tot in Bangor stroomt.
We varen met vloed weg. De boot voer soms met wel 35 mijl per uur, zonder te bonken!
De oevers zijn begroeid met prachtig kleurende Maple Leaf bomen en er staan grote huizen. Ook de dorpjes langs de rivier zijn pittoresk. We varen helemaal tot aan de oceaan, kijken naar de vogels en zeehonden en genieten van het bijzondere licht. Voor de lunch zoeken we een beschutte baai en zitten gezellig in het kleine roefje.
Het is een heel moderne boot met een GPS en een dieptemeter en nog heel veel meer uiterst handige dingen. Wil leert ook varen en op koers blijven, maar mij lukt dat niet zo.
De rivier zit vol ondiepten en onder water rotsen, bovendien drijven er veel boomstammen in, dus je moet wel opletten als stuurman en verschillende dingen tegelijk kunnen doen.
Op de oceaan keert het tij en met eb varen we terug naar Bangor.
Daarna heerlijk soep gegeten en niet te laat naar bed gegaan.
Vrijdag zijn we naar het Arcadia Nat. Park gegaan. Arcadia Park is een kustpark, gelegen op een eilanden groepje voor de kust, waar je een autotocht kunt maken met prachtige uitzichten over de oceaan en de rotsachtige kust. Er is ook de mogelijkheid om her en der te parkeren en een mooie wandeling te maken. Dat doen we dan ook verschillende malen. We lopen langs de kust , lunchen op de rotsen, waar de zee wild tegenop spat, en lopen een stuk langs een mooi meer. Ook hier zijn de bomen volop in kleur en het is heerlijk weer. We boffen er erg mee.
Tegen 5 uur zijn we weer thuis, waar Andy zijn succes verzekerde recept heeft gekookt, overheerlijke Mexicaanse Enchilada!
We hebben er heerlijk met elkaar van gesmuld en zijn toen naar ons eigen plekje, de caravan, verhuist om wat gitaar te spelen en wat aan de website te werken.
Zaterdag 1 oktober
Vandaag zijn we voor het weekend naar de ouders van Andrea, de schoondochter van Els gegaan. Zij wonen in Monticello, ongeveer 250 km. boven Bangor.
Hier maken we kennis met een stuk van Amerika dat we nog niet kennen.
Burt werkt nl. in een houthakkers kamp. Hij vertrekt op zondagavond naar het kamp, maakt werkdagen van 4 uur s’morgens tot 6 uur s‘avonds, eet en ligt om 7 uur in bed, want hij staat om 3 uur op.
Hij doet dat al 30 jaar en hoopt volgend jaar met pensioen te gaan. Hij kan alles. Bomen zagen, ze wegslepen, op hun plaats leggen, trucks laden en de trucks naar de zagerij brengen.
Hij kan ook wegen in de bossen aanleggen en bruggen bouwen, waar de trucks overheen moeten om het hout te vervoeren.
Hij heeft een serie DVD’s erover, die we bekijken en hij neemt ons mee om bij een dealer al de grote machines te bekijken, die zagen, slepen, hijsen en grond verschuiven. Het is een buitengewoon interessante kant van de maatschappij, die wij niet kennen.
Gelukkig vindt Burt het leuk om ons er alles over te vertellen.
Sue, zijn vrouw verzorgt samen met 4 andere vrouwen de catering op een Highschool.
De 250 leerlingen beginnen de dag met een ontbijt en eten tussen de middag een warme lunch.
Ze vertelt ons over alle gezondheids voorschriften, die ze moeten naleven en hoe ze daar
mee omgaat. Ze laat ons proeven van allerlei heerlijke dingen, die ze in een handomdraai maakt. Ze vertelt ons ook over haar leven, altijd alleen door de week. Hoe je zelf je eigen problemen op moet lossen, voor kinderen, huis en haard moet zorgen en hoe zat ze daar langzamerhand van is. Ze kijkt uit naar zijn pensionering, ook al moet ze dan zelf nog 3 jaar werken.
Het zijn heel hartelijke en gastvrije mensen en na een schitterende autotocht op zondag nemen we maandagochtend afscheid om weer naar Bangor te gaan.
Daar ga ik met Els op bezoek bij een oude vriendin, die me toch echt even moest zien en halen we na de lunch Christoffer van school om naar Curt, de zoon van Els te gaan.
Hij is een fantastische fotograaf van vogels en weet er enorm veel van te vertellen.
We zijn er uren zoet mee. We eten daar warm en wachten tot Andrea van haar werk in het ziekenhuis thuis komt. In het donker rijden we daarna terug naar onze caravan, moe, maar helemaal tevreden.
Nu is het dinsdag en we besluiten er een rustige dag van te maken. Het regent hard en we bekijken een paar films.
Woensdag 5 oktober
Over twee weken gaan we weer naar huis en we moeten nog een paar dingen regelen. De overtocht van auto en caravan gaat met evenveel papierwerk gepaard als op de heenweg, maar na wat telefoontjes en mails heen en weer gaat dat allemaal wel goed, hopen we.
Emmy heeft vandaag lekker gewinkeld met Els en Andrea en ze heeft een heerlijke dag gehad, allemaal mooie cadeautjes gekocht voor iedereen en lekker geluncht en vooral veel bijgepraat.
Ik ga met Andy naar de golfbaan, wat zo ongeveer zijn tweede huis is. Hij golft daar dagelijks met een wisselend groepje (afhankelijk van het weer) en geniet daar volop van. Vandaag is het een droge maar koude en winderige dag, dus het groepje bestaat vandaag uit 5 golfers, maar die hebben er veel zin in. Zo te zien doen ze het heel behoorlijk. Bij de 16e van de 18 holes begint het flink te regenen en samen met de kou en de wind wordt het er niet aangenaam op. Gelukkig is de partij dan bijna over.
’s Avonds eten Curtis, Andrea en Christoffer ook mee en we hebben een gezellige avond, waar we vooral veel gelachen hebben.
Donderdag 6 oktober
Het is een luie dag. ’s Morgens doen we wat boodschappen en ik ga naar de kapper in de Walmart. Emmy en ik lopen daarna een heel stuk langs de Kenduskaeg Creek, een af en toe snelstromende rivier, die in de Kenobscot River uitkomt (als ik het tenminste goed schrijf). Lekker om de benen weer eens te strekken. De bami die we koken (naar Oma’s recept) wordt alom geprezen. De avond brengen we door met een nieuw soort domino, wat door Andy glansrijk wordt gewonnen.
Vrijdag 7 oktober
Vandaag ga ik met Curtis en zijn mooie boot vissen op een groot meer op een uurtje rijden naar het noorden. Het is zonnig en na een koude nacht loopt de temperatuur snel op tot zo’n 13 graden dus dat is heel redelijk. Curtis moet me eerst de grondbeginselen van het vissen bijbrengen. Het wordt me al gauw duidelijk, dat vissen geen hobby is maar een wetenschap. Je moet veel dingen weten voordat je een hengel uitgooit. Maar Curtis deelt me volop in zijn ervaring en ik weet er waarachtig nog 4 vissen uit te halen (voor de kenners: 1 baars en 3 zonnevissen). Curtis zelf vangt trouwens een veelvoud hiervan. We gooien na de vangst de vissen weer keurig terug in het water.
Zaterdag 8 oktober
Als we opstaan ’s ochtends is het al redelijk weer, zonnig en een stuk warmer dan gisteren. Het is alweer onze laatste dag in Maine en we willen graag nog een keer naar Acadia NP. We nemen Els mee. Andy heeft thuis nog wat te klussen. Op de weg er naar toe merken we dat het waarschijnlijk het laatste mooie, warme weekend van het jaar zal worden. Het is druk op de weg. Acadia is schitterend met dit weer, volop kleuren in de bladeren na de vorst van de laatste nachten. We stoppen af en toe om van het uitzicht te genieten, maar we waren beslist niet de enigen. Het was een drukte van belang. In de haven van Northeast Harbour vonden we een lekker plekje om de meegebrachte muffins te eten en te genieten van het mooie weer. Om het hoogste punt van het park te bereiken bovenop Cadillac Mountains, moesten we een eindje rijden, maar het was zeer de moeite waard. Het uitzicht op Bar Harbour, zijn haven en de omliggende eilanden was schitterend. Als we thuiskomen gaan we samen met Andy lekker eten in een gezellig restaurant aan het water. ’s Avonds komen Curtis en Christoffer nog even langs om afscheid te nemen. Morgen beginnen we aan het laatste stuk met auto en caravan tot Baltimore, nog 1350km. Dat is een kippeneindje vergeleken met de 37000 km die we al gereden hebben. We proberen de drukte rond de grote steden te mijden en verheugen ons erop.
-
09 Oktober 2011 - 05:59
Mina Buurlage:
Hoi Wil en Emmy, wat een fantastische reis hebben jullie gehad! Wat geweldig om het allemaal op de computer mee te beleven. Bijna zit het erop en ik ben benieuwd hoe het thuiskomen voor jullie zal zijn. We hebben hier raar weer gehad, volop zomer in de herfst. Vorige week nog boven de 20 graden. Maar nu is het echt herfst met zo'n 13 graden. Hele fijne reis terug! liefs Mina -
09 Oktober 2011 - 11:56
Esther:
37.000 km! Robbert dacht dat het al bijna tijd is voor een nieuwe auto... Leuk die bosbouw, ik heb net Twisted River van John Irving gelezen, dat gaat daar ook over. Verheug me overigens erg op jullie komst! -
09 Oktober 2011 - 13:05
Gerrie En Ben:
Hoi Em em Wil
Heel erg bedankt voor jullie mail. Fijn dat jullie zo meeleven. De dood van Bert houdt ons inderdaad erg bezig.We zullen wel meer vertellen als jullie terug zijn. Dat schiet nu aardig op! Uit jullie verslagen merken we wel dat jullie erg veel hebben beleefd, iets om nooit te vergeten. We zien uit naar jullie thuiskomst, maar geniet nog even van het laatste stukje.
Tot spoedig ziens groeten van Ben en Gerrie -
09 Oktober 2011 - 16:43
Berty Oostendorp:
Het eind van jullie reis is nu echt in zicht, gek idee lijkt me.
Ik hoop dat de laatste dagen in New York net zo indrukwekkend zijn als de reis tot nu toe, heel anders dan die prachtige natuur. Volgens Maaike is het een hele bijzondere stad. Geniet er maar van.
We zien er erg naar uit om jullie binnenkort weer te zien.
Liefs, Gerard en Berty -
09 Oktober 2011 - 18:05
Renée En Koos:
We hebben een prachtige reis gemaakt, maar tegelijk een flinke achterstand opgelopen met het lezen van jullie kostelijke verhalen. Maar dat komt goed, nu we weer thuis zijn. Jullie zullen wel een veelvoud van onze tijd nodig hebben om alle indrukken een plaats te geven. Nu nog de slotakkoorden.
Heel leuk om jullie felicitaties van zo ver weg te ontvangen.
Take Care! -
09 Oktober 2011 - 18:05
Olga En Otto :
Dank voor jullie prachtige verslag! Gisteren bij feestje van Anja jouw broer Klaas ontmoet. Hij is ook zo enthousiast over jullie reis.
Ik weet niet of je dit nog leest voor je in Baltimore bent, toch maar een tip: zoek goed uit waar je moet zijn, in welke haven en waar in de haven. Baltimore vonden wij ook een verrassende stad.
Nog fijne dagen en een goede thuisreis gewenst!
Hartelijke groeten, Olga en Otto -
10 Oktober 2011 - 14:15
Annie:
Heel veel sterkte met de laatste loodjes en we hopen jullie binnenkort weer thuis te zien.
Geniet er nog maar even lekker van.
Hier is alles goed. -
12 Oktober 2011 - 05:33
Jolien:
De laatste loodjes... Mooi te lezen dat jullie nog steeds van zoveel momenten genieten! Heel veel plezier nog. En tot vast gauw weer een keertje; life de verhalen?
Ook hier aan het werk... Gelukkig niet van 4 uur 's ochtends tot 6 uur.. wat een leven!
Lieve groet, Jolien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
