New York City

New York, 15 oktober
Lekker om weer in een groot bed te slapen en de douche op 5 meter afstand. We nemen het ervan, want we hoeven de auto pas om 3 uur ’s middags in Manhattan in te leveren. Zo rond 10 uur gaan we op weg voor de laatste 250 km van onze reis. Langs de Interstate 95 is het niet druk op zaterdagochtend en om 12 uur komen de wolkenkrabbers van Manhattan al in zicht. Maar als we via de Holland Tunnel Manhattan binnenkomen komen de kommervolle tijden, die ons door ervaren New Yorkgangers zijn voorspeld. We dachten, dat Cairo erg was qua verkeersdrukte, maar Manhattan is nog erger. Veel verkeer met veel claxonnerende auto’s (voor het grootste deel taxi’s) en veel fietsers, die daar weer tussendoor willen en veel, zeg maar gerust erg veel voetgangers. En daar rijden dan twee stakkers uit Stadskanaal, die acht maanden door de rustigste delen van Noord Amerika hebben gereden en daarbij uitsluitend te maken hebben gehad met beleefde automobilisten, die rustig wachten als jij wat ongelukkig hebt gemanoeuvreerd met de auto. Het kost ons anderhalf uur om de 5 kilometer naar het hotel af te leggen, waarbij mijn bloeddruk weer onrustbarend omhoog gaat. Gelukkig is er voor het hotel nog een plaatsje vrij voor de auto. We kunnen rustig inchecken in het hotel, dat een fortuin kost, maar ook dat schijnt normaal te zijn. Een kleine kamer met een goed bed en prima badkamer, we doen het ervoor. Daarna leveren we de auto in bij Alamo, 3 kilometer verderop en ik slaak een zucht van verlichting als de auto schadevrij in hun garage staat, precies om drie uur.
Nu staat niets een prettig verblijf in New York in de weg. Eerst maar eens kijken hoe het openbaar vervoer werkt. Best simpel eigenlijk, als je het doorhebt (wat toch wat tijd kost). Er loopt een uitgebreid ondergronds net in Manhattan en bovengronds is een groot busnetwerk, dat door het drukke verkeer wat stroever zal lopen. We kopen een meerdagenkaart voor $ 29,-, waarmee we onbeperkt in de komende dagen kunnen reizen.
We besluiten naar Times Square te gaan om een beetje New York te proeven en een Visitor Center te bezoeken. Nou, we vallen met onze neus in de boter. Het plein zit stampvol demonstrerende mensen, die protesteren tegen uitbuitende banken en rijke mensen, die te weinig belasting betalen. Het geheel verloopt uiterst vreedzaam, zeg maar zo’n gezellige demonstratie, zoals wij nog van vroeger kennen. Wel erg veel politie eromheen, maar niet bedreigend. Ze willen ons zelfs nog wel de weg naar het Visitor Center wijzen.
Het is al laat in de avond als we in het hotel terug zijn. We vinden een lekker Thais restaurant in de buurt en daarna gaan de Ververs plat.

New York, 16 oktober
We doen het vandaag een beetje rustig aan. Eerst de Empire State Building beklimmen en dan naar Central Park om daar een beetje te lummelen. De zon schijnt, het wordt een heldere en warme dag en dan zijn deze dingen goed te doen. De subway functioneert prima, hoewel aanmerkelijk drukker dan in Washington. We moeten vandaag er vaker in staan dan zitten. De toegang tot Empire State Building verloopt iets moeizamer dan we gedacht hebben. Het lijkt wel een vliegveldcontrole. Rugzakken controleren, door een detectiepoortje, lange rijen, maar na een klein uurtje en een zeer snelle lift naar boven staan we op de 86e verdieping. Helder weer dus en daarom een schitterend gezicht op de stad. We stonden op de plek waar het slot van de romantische komedie ‘Sleepless in Seattle” zich afspeelde: Sam Baldwin (Tom Hanks) zoekt er wanhopig naar zijn zoontje Jonah, die een ontmoeting wil met een nieuwe vrouw voor zijn vader, nadat zijn moeder enkele jaren geleden is overleden. De journaliste Annie Reed (Meg Ryan) heeft met Jonah een afspraak gemaakt op de top van de Empire State Building. Kijk het You Tube nog maar eens rustig na. En geloof het of niet, op die plek hoor ik: “Wil!!”. Ik draai me om en kijk in de lachende ogen van Claudia en Hedwig, twee goede bekenden uit Musselkanaal. Wat een leuke verrassing. Ze zijn ook een week op stap met zijn tweeën naar New York. We kletsen flink bij en besluiten morgen wat samen te gaan doen: Ground Zero en een boottocht naar het Vrijheidsbeeld en Ellis Island.
Het is inmiddels al middag en lunchen ouderwets met boterhammen met pindakaas (van die lekkere met echte stukjes pinda’s erin) en we gaan met de ondergrondse naar Central Park, een gigantisch groot park midden in New York, een soort Vondelpark, maar dan vele malen groter. Het doet er wel veel aan denken: veel hardlopers, fietsers, skaters. Maar er is veel meer bos (en er zijn ook halsbandparkieten). Heel relaxed allemaal, muzikanten met veel jaren-zeventigmuziek, alleen de weedgeur ontbreekt. Het mooie weer draagt natuurlijk ook bij aan een gezellige drukte.
Als het wat later wordt en de zon zakt, gaan we terug naar het hotel. Onderweg eten we nog in een goed Vietnamees restaurant een onuitsprekelijke maaltijd, maar heerlijk en goedkoop, dus helemaal goed.

New York, 17 oktober
We hebben met Hedwig en Claudia afgesproken om 10.00 uur bij het nieuwe 9/11 Memorial, maar dat blijkt achteraf niet zo’n goed idee. Je hebt namelijk een kaartje nodig en dat kun je alleen op de dag dat je gaat halen. Om 10.00 uur is het al erg druk en we kunnen pas om 15.00 uur bij het Memorial terecht. We besluiten ons bezoek tot morgen uit te stellen (en dan tijdig een kaartje te halen). Op naar de ferry naar Liberty Island en Ellis Island dan maar.
Onderweg halen we een kop koffie in een Amish winkel. De Amish zijn een bekende religieuze groep in Amerika. Zij gebruiken geen motoren en rijden nog met paard en wagen rond. In de omgeving van hun dorpen zie je langs de snelwegen hun parallel wegen lopen.
Ze produceren veel houten dingen, zoals schuren en verbouwen veel biologische producten, die bv. in deze winkel in New York verkocht worden. Ze hebben ook speciale kleding, zo dragen Amish vrouwen nog lange rokken en vaak een hoedje of kapje, wel mooi trouwens.
Ook voor de boot moeten we in een lange rij wachten. Omdat het zulk heerlijk weer is, besluiten we geduld te oefenen en omdat we als groep heel wat te kletsen hebben staan we voor we het weten voor in de rij. De tocht blijkt de moeite waard. Het beroemde standbeeld van Lady Liberty op Liberty Island, ook wel het Vrijheidsbeeld genoemd, is prachtig en indrukwekkend. Het groenbronzen gewaad, de fonkelende koperen toorts in haar opgeheven hand tegen de helderblauwe lucht, schitterend! Het is ook een bijzondere gedachte dat zoveel emigranten dit beeld zagen bij aankomst van Amerika. We wandelen er uitgebreid omheen en genieten en passant van het prachtige gezicht dat je vanaf het eiland op de skyline van New York hebt. Daarna naar Ellis Island. Hier kwamen de emigranten Amerika binnen. Hier moesten ze door de douane en de medische onderzoeken heen voor ze het beloofde land binnen konden gaan. Van de hallen van destijds is nu een museum gemaakt, dat hun verhaal vertelt.
Een hard verhaal van bittere armoede, behoorlijke uitbuiting in fabrieken en spoorwegen, maar ook van hard werken, studie, vooral van de tweede generatie, en succes. Dit is Amerika pur sang: een droom, hard werken en het maken. Uiteindelijk hebben heel veel mensen die droom verwerkelijkt. Ze hebben met elkaar dit land opgebouwd en zijn er doorgaans heel trots op. Kom daar eens om in Nederland! Het was al laat voor we weer voet aan vaste wal zetten. We namen de metro naar China Town waar ik met Hedwig en Claudia nog even doorheen gelopen heb en Wil naar het hotel is gegaan. Die 5 uur buiten wachten in de regen voor de douane klaar was met het inklaren van auto en caravan hebben hem een fikse verkoudheid opgeleverd.
Echt jammer van deze prachtige dagen in New York. Hopelijk is hij morgen weer wat opgeknapt.

Dinsdag 18 okt.
Gelukkig heeft Wil goed geslapen en is weer fit genoeg om mee te gaan naar Ground Zero.
We halen om half negen de toegangsbewijzen en kunnen er om 10 uur terecht. We gaan daarom eerst gezellig ontbijten met Hedwig en Claudia en lopen daarna naar Ground Zero. Er wordt volop gebouwd daar. De torens worden herbouwd en het schiet al aardig op. Een mooi gezicht trouwens, de bouw van een wolkenkrabber!
Het 9/11 monument is 2 weken geleden door president Obama geopend en nog maar net open voor gewone mensen zoals wij. Je wordt er een beetje stil van als je op de grond loopt waar duizenden mensen zijn omgekomen (3000 slachtoffers in de beide torens en het Pentagon). Op de plaats waar de torens gestaan hebben is nu een groot waterbassin met een extra gat in het midden waarin het water wegloopt. Het zijn rustige mooie monumenten. Op de rand eromheen staan namen van de slachtoffers. Het bijbehorende museum is helaas nog niet klaar, maar er is wel een zaal bij de kaartjes verkoop, waarin je veel informatie kunt krijgen. Wij zijn ook nog even naar de St Pauls kapel geweest. Een kleine kerk waar hulpverleners konden eten en slapen en waar nu ook veel persoonlijke briefjes hangen van familie en nabestaanden, vaak heel ontroerend, vooral de kinderbriefjes. Het doet me beseffen hoe broos leven kan zijn en hoe snel afgelopen. We zijn met elkaar behoorlijk onder de indruk. Op de terugweg lopen we nog langs het bivak van de demonstranten tegen rijken en banken. Ze houden het goed vol.
Hierna nemen we afscheid van onze vrienden uit Musselkanaal en gaan door naar het Guggenheim museum. Het is een geweldig beroemd museum, maar het is jammer dat het op dit ogenblik met een grote renovatie bezig is. Daardoor was er maar weinig expositieruimte. Wel hingen er mooie schilderijen van Cezanne, van Gogh, Monet, Toulouse-Lautrec en Picasso. Het gebouw zelf is wel heel bijzonder, ontworpen door de beroemde Frank Lloyd Wright. Daarna hebben we de bus gepakt, zijn uitgestapt op 5th Avenue en hebben ons de rest van de middag kostelijk vermaakt met de prachtige winkels die je daar hebt.
Natuurlijk gingen we voor de bijl met wat mooie kleren, maar dat is ook wel leuk.
Nu gaan we eten en inpakken. Morgen ochtend hebben we nog tijd voor de wijk Lower East End bij ons om de hoek en s’middags vliegen we naar huis.
Raar idee om weer thuis te zijn, maar we verheugen ons er erg op.
Fijn om onze kinderen en vrienden en buren weer te zien.
De website eindigt hier bijna. Morgen gaan we naar huis en we zijn blij iedereen weer te zien. We zijn verbaasd geweest over het aantal lezers van ons weblog en hebben erg genoten van de reacties op de website. Vooral de trouwe lezers willen we hartelijk bedanken voor hun leuke reacties. Die doen je goed als je in den vreemde zit.