Op weg naar New York

Sturbridge, Massachusetts, zondag 9 oktober
Het blijft maar mooi weer in Maine. De afgelopen nacht is warm in de caravan, het dikke dekbed kan wel weer onder het bed. Gisteren was het maar liefst 30 graden en dat in oktober. Als we afscheid hebben genomen van Els en Andy na zo’n gezellige tijd, hebben we ook echt het gevoel dat we naar huis gaan. Nog even de auto en caravan wegbrengen en nog een paar dagen in New York. Esther wil al weten hoe laat we aankomen, zodat zij en Britt ons kunnen halen en naar huis brengen. We krijgen veel e-mails van vrienden, die vinden, dat het de hoogste tijd wordt, dat we weer thuiskomen.
We rijden op ons gemak naar het zuiden richting Boston. De bomen kleuren weer schitterend in de zon en de temperatuur loopt al snel op tot boven de 20 graden. We hebben de wind in de rug en we schieten snel op. Andy vertelde ons, dat we Boston moeten vermijden, omdat het daar zo druk is en inderdaad ontstaan daar ook de eerste files. Maar we slaan tijdig af naar het westen en rijden nu gelukkig de files tegemoet. Tegen 4 uur komen we op een camping in Sturbridge, niet ver van Springfield. Tot onze verbazing is de camping bijna volledig bezet, maar met een blik op onze caravan zegt de mevrouw dat voor ons nog wel een plekje vrij is. Het is morgen (maandag) Columbusdag en veel mensen zijn vrij en de kinderen hoeven in ieder geval niet naar school. Er zijn veel kinderen aan het spelen en de ouders zijn al gezellig aan het bierdrinken en barbecueën. We hebben al snel contact met de buren, die al flink wat bier achter de kiezen hebben. We vrezen het ergste voor onze nachtrust, maar dat valt erg mee. Om 11 uur is het rustig. Dat hebben we in elders wel eens anders meegemaakt. Als we nog een rondje lopen over de camping, valt het op dat Halloween in aantocht is, veel geverfde pompoenen en spoken. Het ziet er heel gezellig uit.

Shartlesville, Pennsylvania, 10 oktober
Als we ’s ochtends om half negen van de camping rijden, is het er nog doodstil. De camping ligt erbij als een slagveld. Veel mensen hebben de troep van de vorige avond laten liggen en zijn gaan slapen. We moeten er wel om lachen. Het was een drukke, maar gezellige camping. We rijden al snel fout en komen tot onze schrik in New York State. Dat is niet de bedoeling en we proberen zo snel mogelijk naar het westen uit te wijken, richting Pennsylvania. Met enige moeite lukt dat wel, maar het kost meer tijd dan we eigenlijk wel willen. Nog steeds mooi weer. Het landschap wordt vlakker en de benzine wordt naarmate we zuidelijker komen steeds goedkoper. Wel wordt het drukker op de weg en van de door ons geroemde beleefdheid van de Amerikaan merken we ook niet veel meer. Ik word regelmatig fors gesneden als ik word ingehaald. Als we 90 km per uur rijden worden we hier door iedereen met hoge snelheid gepasseerd, met name door vrachtwagens, die in de wind voor flink wat turbulentie kunnen zorgen. Uiteindelijk komen we in Shartlesville, waar wij en jullie nog nooit van gehoord hebben en belanden zowaar op een Dutch Camping. We denken eerst dat de eigenaar een geëmigreerde Nederlander is, maar de beheerster heeft geen idee, hoe de naam is ontstaan. Ze weet zelfs niet wat het woord Dutch betekent. De camping staat vol met wat oudere RV’s, maar er zijn weinig mensen te zien. Onze wijn is op, maar nieuwe wijn is alleen te halen in een Liquor Store en niet bij de plaatselijke kruidenier. Per staat is dat verschillend en je weet nooit hoe de regels zijn. Dus we moeten het halen in het verderopgelegen Hamburg.

Washington, Maryland, 11 oktober
We zijn de afgelopen dagen toch aardig opgeschoten en hebben inmiddels Maine, New Hampshire, Massachusetts, Connecticut, New York State en Pennsylvania aangedaan. De staten zijn hier kleiner dan aan de andere kant, maar soms rijden we ook alleen maar door een hoekje van de staat.
We lopen voordat we vertrekken nog een rondje over de camping en ook hier is het al volop Halloween. Een mevrouw vertelt ons dat ieder jaar iedereen op de camping zijn tuintje het mooist wil versieren, als Halloween eraan komt, maar ook met Pasen en Kerst. Bijna iedereen woont hier permanent en het is dus een echt dorp aan het worden..
Naar Baltimore is het niet ver meer, maar we besluiten naar Washington te gaan. Dat lokt ons toch meer. Niet ver van het centrum en een metrostation vinden we een grote stadscamping, vol, maar uitstekend geoutilleerd en met vriendelijke en hulpvaardige mensen bij de receptie. Het is nog steeds mooi weer, maar de voorspelling ziet er minder uit. Via de Subway zijn we in een oogwenk in het centrum en lopen we in ons T-shirt en korte broek naar het Capitool en het Witte Huis. Het ligt er prachtig bij, maar we hebben de indruk, dat Washington bezuinigt op de elektriciteit, want de straatverlichting functioneert op halve kracht.

Washington, woensdag 12 oktober
Het regent ’s nachts pijpenstelen, maar we hebben een rondleiding gereserveerd in het Capitool. Die is erg interessant. Eerst een film van 20 minuten en dan een wandeling van anderhalf uur door het gebouw. Helaas kunnen we niet in de Senaat of het Huis van Afgevaardigden, want er wordt driftig vergaderd en daar kunnen ze ons zeker niet bij hebben. Jammer genoeg ook geen bekende gezichten gezien. Maar de rondleiding was erg leuk, professioneel en geestig, zoals we hier wel vaker meegemaakt hebben. Het is een prachtig groot gebouw met veel standbeelden van oude presidenten en bekende politici. Het is met recht het centrum van het bestuurlijke Verenigde Staten en weer valt het ons op hoe trots de Amerikanen op hun land zijn.
Daarna gaan we met de Subway naar Arlington. Dat is het stuk land aan de andere kant van de Potomac River in de staat Virginia, waar Amerika zijn belangrijke doden begraaft. Maar ook is het een gigantisch grote oorlogsbegraafplaats van militairen uit de talloze oorlogen die in de afgelopen 150 jaar zijn gevoerd. De Kennedy’s liggen er, maar ook de bokser Joe Louis en de slachtoffers van de PanAm ramp in het Schotse Lockerbie.
Tot dan was het weer niet eens zo slecht, maar halverwege de tour begint het te regenen, niet zo’n beetje, maar echt met katten en honden. We stoppen ermee en bezoeken nog een grote Mall om een biertje te drinken. Morgen wordt een regeldag voor ons vertrek, dus we hebben geen bijzondere plannen.

Donderdag 13 oktober
Vanmorgen pakken we en maken schoon. Wil doet de technische dingen en kijkt alle reserveringen nog eens na. We verzamelen alles in een handige map, die in het koffertje van de laptop zo te pakken en gebruiken is. Ik ruim eerst maar eens op. Wat verzamel je toch veel in 8 maanden en wat moet er veel in de vuilnisbak. De caravan moet eigenlijk leeg op de boot. Als je wat meeneemt is dat je eigen verantwoordelijkheid. Eten is natuurlijk uit den boze en daar houden we ons aan.
De auto en caravan moeten ook schoon i.v.m. eventuele ziektes die je mee kunt nemen naar een ander werelddeel. Ook dat vinden we zinnig, dus poetsen we flink.
Tegen de middag zijn we er flauw van. De regen is opgehouden en wij nemen de metro voor een flinke wandeling langs de wereldberoemde en indrukwekkende Memorials. We bekijken het World War II memorial, het stil makende Vietnam Memorial, een gigantische muur met de namen van alle omgekomen en vermiste soldaten (55.000), het Korean War Memorial en het Lincoln Memorial, hoog boven de stad. Allemaal schitterend in z’n eigen soort. Het doet ons wat aan Frankrijk denken, alles groot en pompeus.
We lopen nog wat door de Universiteit wijk en nemen de metro naar huis. We belanden in een flink onweer, met veel harde regen, zoals we dat van Zuid Europa kennen.
‘s Avonds ruimen we de laatste restjes op en doen nog even vlug een was. Wil wil nog even een overnachting regelen voor morgen, maar het internet doet het slecht in de caravan. Hij gaat daarom met de deur open op het trapje zitten en krijgt al snel de buurman langs, die ook moddert met z’n internet.
Zijn vrouw en hij komen van een plaatsje in de buurt van Vancouver en ook zij zijn na hun pensionering lekker op reis gegaan. Ze zijn nu 4 maanden onderweg, heel Canada doorgetrokken en op weg naar Florida. Het verveelt hun nog lang niet.
Hij is een geboren Dokkumer en dat verbroedert natuurlijk meteen, want ook ik heb daar als kind gewoond. Leuk hoor om zomaar even een stukje van thuis te horen.
Nog een laatste nachtje in de caravan, bij een drankje halen we nog eens herinneringen op aan onze fantastische reis. Wat hebben we genoten van het land, de mensen, onze verweg familie en elkaar.
Tevreden duiken we ons nest in en slapen als rozen na deze vermoeiende dag.

Aberdeen, 14 oktober
Om half zeven zijn we uit bed. Het is nat na een nacht flinke regen. We zijn melancholiek van onze reis naar huis. Bijna alles is al ingepakt of schoon en nog een paar kleine dingen moeten gedaan. We besluiten onze gasfles toch maar te verkopen aan de baas van de camping, die er wel belang bij heeft. Het is een fles met een andere aansluiting dan in Europa. We houden het verloopstukje, wie weet komen we nog eens terug.
De tocht naar de haven van Baltimore verloopt voorspoediger dan we denken. Het tegemoetkomende verkeer is traag en staat regelmatig stil, maar wij kunnen doorrijden. Wij kunnen maar zo niet op het haventerrein komen. Gisteren hebben we een begeleiding geregeld en de man komt snel opdagen als we hem bellen. Emmy mag niet mee, dus die blijft achter in de lounge van een dichtbijgelegen Best Western hotel. Ik rijd achter de man het terrein op en daar begint een lange en frustrerende dag. Zo gemakkelijk het inleveren van auto en caravan in Amsterdam verliep, zo traag en omslachtig ging het in de haven van Baltimore. Eerst moesten alle documenten gecontroleerd worden. Volgens de douane ontbrak een gestempelde inklaring van de inreis en zonder dat kunnen auto en caravan dus ook niet terug. Dikke stress dus, maar de man is onverbiddelijk. We komen er niet uit. Ik heb gelukkig nog het telefoonnummer van de mevrouw die ons met de inklaring in Jacksonville geholpen heeft en bel haar op om het probleem voor te leggen. Gelukkig kent ze me nog en nee, de gestempelde verklaring heb ik niet gekregen. Die is in deze tijd van computer niet meer nodig. Ik geef de telefoon aan de douanebeambte en hoor haar de man duidelijk wat bijscholing te geven. Daarna is de man veel redelijker en worden de meegebrachte documenten alsnog goedgekeurd. Maar daarmee ben ik er nog niet. Het is inmiddels 12 uur, dus wordt er geluncht tot 1 uur en ik kan in de rij staan (buiten, met af en toe een bui regen) tot de lunch over is. Pas om 2 uur ben ik aan de beurt en moeten auto en caravan nog gecontroleerd en nagemeten worden. Om de een of andere reden is het chassisnummer op één cijfer anders dan de documenten aangeven, dus daar moet ijverig over vergaderd worden. Op het moment, dat ik het helemaal gehad heb met de Amerikaanse douane, zegt de man, dat het klaar is en ik ben free to go.
Arme Emmy heeft inmiddels vijf uur in de lounge van het Best Westernhotel doorgebracht. Ik had haar inmiddels wel op de hoogte gebracht van de stand van zaken. Ze neemt het bewonderenswaardig laconiek op. We nemen een taxi naar het vliegveld om daar een auto te huren, een Chevrolet Impala en we vertrekken richting New York. We hebben al een hotel geregeld in Aberdeen en we liggen de hele avond op bed tv te kijken. Ik heb de lamp helemaal uit. Morgen rijden we naar New York. Best spannend, we hebben al heel wat verhalen gehoord over autorijden in New York.