van Toronto naar Maine

Kawagama Lake, zaterdag 17 september
Vanuit Toronto is het een kleine drie uur rijden naar Kawagama Lake, maar na drie kwartier rijden we nog steeds rond in Toronto. De reden ligt niet in een falen van onze TomTom, maar de Don Valley Parkway is om duistere redenen afgesloten en elke poging om een alternatieve route uit Toronto te nemen, leidt er toe dat we weer op een oprit van deze highway uitkomen met een hoop tonnen ervoor. Dat schiet dus niet op. Via een omweg komen we toch wel waar we naar toe willen. Zaterdagmorgen is een drukke ochtend, maar we hebben geen haast. Verder in Noord Ontario word het rustiger en tegen lunchtijd zijn we in de cottage van Andries, waar Marcel en Lauren ook zijn. We varen nog een stukje met Andries’ boot. Het meer ligt er rustig bij. Het lijkt alsof het seizoen langzamerhand ten einde loopt. De bomen beginnen te kleuren. Het belooft een mooie nazomer te worden. We hebben samen een genoeglijke avond.

Kawagama Lake, zondag 18 september
Dankzij Marcel en zijn I-Phone is hier goed internet. Emmy en ik moeten nog wat zaken regelen voor ons vertrek naar Nederland. Op 14 oktober moeten we onze auto en caravan inleveren in Baltimore en op 19 oktober vliegen we uit New York naar huis. Een huurauto van Alamo is zo geregeld maar een hotel in New York is niet zo eenvoudig, vooral niet in Manhattan, waar we graag naar toe willen. Het is topdrukte daar wegens Thanksgivings Day (en de Nederlandse herfstvakantie). Uiteindelijk vinden we wat in Chinatown vlakbij Broadway en Ground Zero en het zal ons benieuwen, hoe het eruit ziet. Even slikken over de prijs en dan vergeten we dat dan maar. Met hulp van reisgidsen van Chris en Andries verlekkeren we ons op het verblijf daar. We mogen wel een plan maken om de stad in drie dagen te bekijken.
’s Middags rijden we naar het Algonquin Provincial Park om daar een stuk te wandelen. Het park is groot en bestaat uit uitgestrekte bossen, meren en rivieren, eigenlijk een gebied, waarvan wij altijd hebben gedroomd als we het over Canada hadden. Het is mooi helder weer (ik krijg bijna een soort schuldgevoel nu ik weet hoe het weer deze zomer in Nederland is) en we lopen de Centennial Ridges Trail, door de bossen en af en toe een venijnig klimmetje, maar dat blijkt dan zeer lonend wegens de werkelijk schitterende uitzichten over de meren en de kleurrijke bossen. Lauren leert ons een dramatisch oud lied over een huurling uit het Engelse leger, die de Amerikaanse schepen moet plunderen wegens hun goud. Het zingt nog dagen lang in ons hoofd, zie You Tube: Stan Rogers, Barret’s Privateers.

Kawagama Lake, maandag 19 september
Marcel en Lauren vertrekken weer naar Toronto. Zij moeten weer aan het werk. Wij hebben het plan te gaan kanoën met zijn drieën, maar de weersverwachting is matig, sterker nog, tegen het middaguur begint het te regenen en dat gaat de hele dag door. Andries stelt voor snert te maken, dus er volgt een stuk huisvlijt met varkenspoten, spliterwten, rookworsten enz. De kamer vult zich in korte tijd met de heerlijkste geuren. Het resultaat is met twee Gorten aan het roer dan ook redelijk voorspelbaar. Het is bedoeld als een soort voorraadsoep voor de komende winter, maar na het avondeten blijkt daar een groot deel van verdwenen. In de Triomino-competitie blijkt Andries verdacht veel trekjes van moeder Gort te vertonen en wint dan ook glansrijk.

Kawagama Lake, dinsdag 20 september
We hebben wegens een klein ongelukje wat schade aan de auto. Krassen in de portieren, rechterbuitenspiegel kapot. Beetje lastig, want de Nissan Primera is onbekend in Noord Amerika (doemscenario 1: wezenlijk onderdeel aan auto gaat kapot, oversturen van onderdeel kost weken). Met hulp van Superglue plakken we de onderdelen van de spiegel aan elkaar. Voor de eigenlijke spiegel, die in vele stukken nog in de houder zit, zoeken we hulp bij een klein bedrijfje in Huntsville. Een oudere man met baseballpet, bekijkt de schade en verdwijnt in zijn werkplaats en komt na een half uurtje terug met een spiegel, die feilloos blijkt te passen in de houder. Klaar dus. Mijn respect voor echte ambachtslieden is terecht. Met enig poetswerk blijkt de schade aan de portieren mee te vallen.
Het weer knapt op en we gaan met Andries kanoën op het meer, heel relaxed langs de kust, huizen kijken. We merken op dat de bomen per dag meer in de Indian Summertooi komen. We genieten met zijn drieën volop. Een buurman komt daarna nog een gezellig glaasje wijn drinken en brengt een lekkere forel mee.
Op de mail lezen we dat Danielle tot grote vreugde haar opleidingsplaats kindergeneeskunde in Rotterdam heeft gekregen. Fantastisch en we drinken er een lekkere wijn op. Wat zijn we blij voor haar (en Joost).
Morgen reizen we verder door het Algonquin Park naar Ottawa. We bezoeken daar neef Piet met zijn vrouw Mieke in Ottawa. Het is heel bijzonder om alle familieleden in Noord Amerika te ontmoeten. Het is vreemd te bedenken, dat we over een maand weer thuis zijn.

Ottawa, woensdag 21 september
Andries zwaait ons uit vanuit zijn cottage. Hij belooft ons een mooie rit door het Algonquin Park en heeft daarmee niets teveel beloofd. Het is half bewolkt en de zon schijnt regelmatig op de nu flink verkleurende bomen, variërend van diepgeel tot dieprood. We schieten voor geen meter op omdat we voortdurend stilstaan om foto’s te maken. Uiteindelijk besluiten we de bossen maar de bossen te laten en door te rijden. ’s Middags komen we in Nepean, een voorstad van Ottawa. Piet en Mieke zitten al op ons te wachten. Ze ontvangen ons allerhartelijkst en we parkeren auto en caravan op hun oprit, waar plaats genoeg is. Het is gezellig om deze mensen te spreken, die al bijna vijftig jaar in Canada wonen en daar hun leven hebben opgebouwd, gewerkt, kinderen en kleinkinderen gekregen. Het is bijzonder, dat de Nederlandse emigranten, die wij gesproken hebben, nog met zoveel liefde en vertedering over Nederland spreken, hun familie soms missen, maar beslist niet meer terug willen. Daarvoor is Nederland dan toch te klein en met teveel regels. We zijn benieuwd, hoe Nederland ons weer zal bevallen na acht maanden.

Jones Falls, Ontario, donderdag 22 september
Met Piet en Mieke bekijken we Ottawa ’s morgens met hulp van hun auto. Dan blijkt ook hoe prettig het is dit te doen met hulp van inwoners. Piet reed en bracht ons via allerlei illegale weggetjes naar de mooiste plekjes, zoals de befaamde sluizen in het Rideau kanaal dwars door het centrum van de stad, het schitterende parlementsgebouw met zijn vele standbeelden en het Museum of Civilization. Tussentijds liepen we nog over de kleurrijke markt en aten we de beavertails bij een kraampje, een lokale lekkernij, die je zonder ervaring niet kunt eten zonder vieze vingers te krijgen. Dit alles in mooi weer, dan verkoopt de stad zich het best.
Na de lunch rijden we naar de cottage van Piet en Mieke in Jones Falls, zo’n 100 km zuidelijk van Ottawa. Wij nemen onze caravan mee, want de volgende ochtend reizen we verder. De cottage is schitterend gelegen aan de White Fish Lake en deze ligt weer aan het Rideau kanaal, dat loopt van Ottawa naar Kingston. We vermaken ons prima en na het eten spelen we nog wat spelletjes Triominos en kletsen we heel wat af.

Deschaillons sur St-Laurent, 23 september
’s Morgens nemen we weer afscheid van Piet en Mieke. Heel bijzonder om elkaar in zo’n korte tijd beter te leren kennen. Twee dagen geleden kenden we elkaar nauwelijks en nemen we nu afscheid als dikke vrienden. Ze rijden het eerste stukje met ons op om ons goed op weg te helpen en als we eenmaal op de Hwy 401 zitten, schiet het goed op. We rijden langs Montreal en besluiten deze stad maar te laten liggen. We willen graag Québec City zien en dat kost tijd. Lastig is alleen dat de snelweg dwars door Montreal gaat en ondanks dat het 2 uur ’s middags is, lijkt het spitsuur. Het is Emmy’s vuurdoop achter het stuur in een drukke stad, maar het gaat prima. Québec City is toch iets te ver weg, dus we zoeken een royale camping langs de St. Lawrence River. We vallen alleen al op de naam van de camping: Cap de la Roche aan de Route Marie Victorin in Deschaillons sur St-Laurent. Op de camping moeten we diep graven naar onze kennis van het Frans. Dat blijkt heel diep te liggen. De kennis van het Engels blijkt bij de lokale bevolking ook maar matig te zijn, dus qua communicatie moeten we het vanavond met elkaar doen.

Quebec City, 24 september
Eerst even een correctie op het verslag van gisteren. Niet onze kennis van de franse taal is zo beroerd, nee, de inwoners van Québec spreken een soort Frans, dat een soort dialekt is van het Frans, dat ik op de HBS van meneer Hobbelt leerde. Het duurt even voordat we dat door hebben, maar het ligt dus niet aan ons. Verder is het even wennen aan ons 1.40 meter brede caravanbed, nadat we bijna vier weken op de meest riante en vooral brede bedden hebben geslapen. Maar het brengt ons weer tot elkaar zullen we maar zeggen.
We rijden langs de St. Lawrence rivier naar Québec City en vinden een camping ten zuiden van de rivier. Als we geïnstalleerd zijn en geluncht hebben, nemen we de veerboot naar het oude centrum van de stad. Het is warm (meer dan 25 gr) en dat voor eind september. Het is gezellig druk in de stad, overal vrolijke mensen, veel muziek op straat en de stad is een plaatje, zo mooi. Veel oude gebouwen op een bergachtig centrum in de zon. We zitten voor ons plezier op een terrasje naar de levendige stad te kijken, biertje in de hand. Zwitserleven.
In de VVV halen we een stadswandeling voor het echte werk, maar dat doen we morgen. Emmy is in Amerika net als thuis, dus de voorraadkast ligt vol met etenswaren. Langzamerhand moeten we dat allemaal opmaken voordat we thuis komen. Dat gaan we streng aanpakken.

Québec City, 25 september
Dit is een dag van slenteren door Québec City aan de hand van een stadswandeling, die we bij het Visitor Center kregen. Het leuke ervan is dat je in een dag een vrij compleet beeld van de oude stad krijgt. We bezoeken kerken, forten, oude gebouwen en we maken met moeite tijd vrij voor een lunch met een biertje. Gelukkig is het wat koeler dan gisteren. We genieten van de bruisende stad. Voor ons komt Québec in de top-drie. Af en toe even zitten in een van de vele kleine parken. Maar daarna weer verder in de heuvelachtige stad. Dat betekent wel dat je aan het eind van de dag met dikke enkels de benen een poosje hoog moet leggen. Worden we toch wat ouder? Morgen naar Maine.

Bangor, Maine, 26 september
Als de zon na een mistige ochtend doorbreekt, zitten we al bijna in Maine. Over de Highwy 201 is het vanaf Québec mooi en rustig rijden. Ons laatste Canadese geld maken we op aan een fles belastingvrije whisky bij de grens (echt goedkoop). De Amerikaanse douane doet niet moeilijk en met twee dikke stempels in ons paspoort rijden we de Verenigde Staten binnen. In de zon is Maine een plaatje. Iedere dag denken we dat het niet mooier kan met de Indian Summer, maar dit is wel heel prachtig. Door de zon en de fraaie uitzichten over het heuvelachtig gebied krijgen we voortdurend de mooiste plaatjes voor de lens. Even voor Bangor gaan we nog even aan bij het Visitor Center. We komen weer buiten met een arm vol folders en kaarten. We hoeven ons niet te vervelen.
Els en Andy zitten al op ons te wachten en de caravan krijgt een luxe plaats (met internet) op hun driveway.