Grand Canyon, Arizona

Grand Canyon, Arizona
Maandag 11 april

Vanmorgen lag er nog veel sneeuw.
Naar Flagstaff moesten we over een 3300 m hoge pas en we wisten niet hoe dat zou gaan zonder sneeuwkettingen of een 4wheeldrive. De kampbeheerder verzekerde ons echter dat de weg afgelopen nacht 3x geschoven was en dat we het best konden proberen als we maar rustig reden.
Dat hebben we toen maar gedaan en het lukte heel goed.
Op de pas stonden indianen hun zelfgemaakte sieraden te verkopen. Met de man op de foto kwamen we aan de praat. Hij vertelde dat hij in een reservaat op de grens van Utah woonde en dat ze de stenen zelf zochten en bewerkten. Ze doen dat in een collectief. Hij wilde weten hoe je tot ziens in het Nederlands zei en leerde het ons in zijn taal, iets met veel hhhaaas.

Na een prachtige tocht door besneeuwde bossen en langs hoge besneeuwde bergen arriveerden we bij de Grand Canyon.
Snel de caravan neergezet en naar het uitzichtspunt gereden.
Nou, niemand had teveel gezegd, het was om stil van te worden.
Wat een panorama en wat een schitterende kleuren. Ik was al zo onder de indruk van de rode rotsen van Sedona, maar zo iets moois heb ik nog nooit in mijn leven gezien!
Omdat het de dagen ervoor gesneeuwd had was al het stof uit de lucht. De zon scheen aan een wolkeloze hemel en je kon wel 100 km ver kijken. We konden er gewoon geen genoeg van krijgen en zijn s’avonds ook nog naar de zonsondergang gaan kijken. Dat is zo prachtig! De kleuren verdiepen zich en de schaduwen worden steeds blauwer tot de zon eindelijk onder gaat en alles pastelkleurig wordt.
Het was leuk om te bedenken wie hier allemaal eerder hadden gestaan.
We hebben er heerlijk van geslapen en niets gemerkt van de toch wel felle vorst.
Vanmorgen warme kleren aangetrokken en te voet langs de rand van de canyon gelopen.
Er loopt daar een wandelpad van zo’n 12 km langs. We hebben er uren over gedaan, want er was zoveel te zien. Wat zijn we toch een bofferds, dat we dit allemaal mogen meemaken.
Morgen pakken we de fiets en gaan we de andere kant verkennen. Ook gaan we dan naar het geologisch museum, alhoewel we over het ontstaan van de Canyon en zijn verschillende lagen gesteente al heel wat hebben gelezen. Een boeiende en prachtige wereld hier, zo kennen we dat in Europa niet.
Het weer is wat aan het opknappen, aan het eind van de week wordt het weer 20 C, dus dan kunnen onze winterjassen weer onder het bed. Dat lijkt me toch wel prettig. Vanavond lekker alle apparatuur opgeladen in de doucheruimtes naast ons.

Dinsdag 12 april
Weer heerlijk geslapen in een vorstige nacht. We zijn inmiddels aardig gewapend tegen de kou. Met veel dons en elkaar houden we de zaak goed warm. In de loop van de dag loopt de temperatuur snel weer op tot een behaaglijk niveau, hoewel de woestijntemperaturen natuurlijk bij lange na niet gehaald worden. De korte broek blijft nog even in de kast. Emmy wil graag een rustige ochtend, boodschappen, beetje schoonmaken, mensen bellen enzo. Ik pak de fiets en fiets in mijn eentje langs de South Rim. En dat is dan wel het voordeel van vroeg in het seizoen hier te zijn. Er zijn maar weinig toeristen en lucht is weliswaar fris, maar kraakhelder en je kunt echt moeiteloos de Mt Trumbull op 125 km afstand zien. Ik blijf maar foto’s maken en besef wel, dat het op den duur meer van hetzelfde is, maar is zo geweldig adembenemend, dat ik er niet mee kan ophouden. Op de terugweg rijd ik bijna een elk ondersteboven. Hij kijkt me niet eens aan en sukkelt weer rustig het bos in. En dat noemt zich wild.
’s Avonds gaan we nog een keer naar de zonsondergang kijken, omdat het zo mooi is. En daarna nog een spelletje Triominos en ook deze dag is weer voorbij.

Woensdag 13 april
We raken aardig ingespeeld op vertrekken ’s ochtends. Eerst thee op bed, douchen, lekker ontbijten en dan auto en caravan klaarmaken. Emmy is dan van de binnenboel en ik van de buitenboel. We gaan vandaag naar Page, ook nog in Arizona, wat uiteindelijk een grote, maar nog lang niet de grootste staat is, ruim 3x Nederland en met 6 miljoen inwoners. Waar deze in vredesnaam moeten wonen, zou ik niet weten, ik heb ze vandaag niet gezien.
We rijden via de East Gate het Grand Canyon park uit, en rijden daarna het Navajo Indianengebied binnen. We stoppen regelmatig om wat te bekijken. Omdat we land nu vlakker wordt kunnen we regelmatig hun gehuchten zien. Veel caravans en auto’s. Het ziet er wat verlopen uit. Het land is hier vrij kaal. Van enige vorm van landbouw is geen sprake. Je vraagt je af, waar de mensen hier van moeten leven. We dalen langzaam af naar 1300 meter en merken, dat de temperatuur oploopt naar 22 graden. De trui kan weer uit. We rijden een mooie route met de Colorado Rivier parallel aan ons met schitterend kleurende rotswanden, wat wel blijkt uit de naam Vermilion Cliffs. We stoppen in Page, bezoeken weer de Walmart en komen op een wat saaie maar degelijke camping met maar liefst een verwarmd zwembad en hot tub en ook nog internetverbinding. We drinken nog een biertje met Nederlandse buren, die alweer op de terugweg zijn. Morgen gaan we met een indianenexcursie naar de Antilope Canyons, dus we blijven een extra dagje denk ik. De weersvooruitzichten zien er niet slecht uit.