Cortez, Moab

Cortez, Colorado
Maandag 18 april

Vandaag maar weer eens wat rustig aan gedaan, even gewassen, lekker boodschappen gehaald, even naar de tourist info geweest en lekker geluncht met een heerlijk lunchbroodje van de Subway. Daar mag je zelf aangeven wat je er op wilt en ze zijn erg royaal, wij zijn gek op die footlong broodjes! Een lekkere grote diet coke erbij en je hebt de eerste uren geen honger meer. S’Middags hebben we de Sands Canyon gelopen. Je loopt dan helemaal de bush in, steeds verder in een kloof. Er waren heel wat grotwoningen, die we daar konden zien en de natuur wordt zo prachtig. Er komen steeds meer bloemen in bloei.

De volgende dag (19 april) op weg gegaan naar Moab, bij het Nat. Park Arches.
Onderweg hebben we nog een mooi museum bezocht met informatie en heel veel voorwerpen over en van die oude Indianenstammen. Er is denk ik niet zoveel meer wat we er niet over weten. Ik heb een boek gekocht over het leven van Indianenvrouwen, heel leuk en informatief. We zijn onderweg ook nog naar een Hole in the Rock geweest. Dat moesten we volgens mensen met wie we een praatje maakten vooral niet overslaan. Het is een plaats langs de weg met allerlei rariteiten, zo was er bv. een fiets met een grasmaaier als voorwiel en allerlei dingen gemaakt van schroot, echt heel leuk.
Tegen de avond arriveerden we in Moab en vonden in Arches NP de camping vol ( die had u 3 maand geleden moeten reserveren). Ook allerlei andere campings waren tot onze verbazing vol. Uiteindelijk vonden we nog een plekje op een KOA camping en wat bleek……
het was voorjaarsvakantie geworden, de Nationale Parken waren een week gratis en het jaarlijkse treffen van Jeeps uit heel Amerika vond dit jaar plaats in Moab! Geen wonder dat alles vol was. Moab stikt van de Jeeps. Mooi, groot of oud, de bestuurders (allemaal mannen) zien er uit alsof ze hun eerste elektrische trein hebben gekregen! Ze bekijken natuurlijk uitgebreid elkaars Jeeps en omdat onze auto niet in Amerika te krijgen is hebben wij ook veel bekijks en veel praatjes natuurlijk. Het treffen bestaat eruit, dat ze met elkaar een tocht van 1300 km maken en je mag maar hopen dat je daar niet in terecht komt want het zijn er verschrikkelijk veel!
De volgende dag (20 april) hebben we in Arches NP een tocht gelopen. Het was een echte klim- en klauter tocht, over smalle rotsruggen, met diepe kloven ernaast en smalle paadjes. We zagen prachtige natuurlijke bruggen en natuurlijk schitterende rotspartijen en vergezichten.
Met klotsende knieën zijn we uiteindelijk bij de auto terug gekomen, maar we hadden het voor geen goud willen missen.
s’Avonds toen we gingen slapen ontdekten we dat het buiten nog 19 C was en dat op een hoogte van ruim 2000 meter! Wij weten langzamerhand wat dat betekent, dus dakramen dicht en alles wat nat kan worden in de auto. En jawel hoor, s’nachts werden we wakker van het gekletter van de regen op het dak. We slapen daar trouwens prima op.
Vandaag (21 april) scheen de zon alweer toen we wakker werden.
We wilden op tijd weg naar Canyonland NP omdat er aan het eind van de middag een storm verwacht werd. Eigenlijk dachten we in Canyonland een beetje meer van hetzelfde aan te treffen en dat is dan tot onze verrassing helemaal niet zo.
We zijn begonnen aan een wandeling langs de rand van de rotsen van een amphitheater, een hele ontspannen tocht langs kleine beekjes en mooie grotten, Alles met elkaar klim je dan ongemerkt toch wel zo’n 300 meter, maar daar merk je niet veel van. Na verloop van tijd werd de lucht erg donker en durfden we de tocht niet uit te lopen, hij was ook wel behoorlijk lang. We zijn teruggegaan en hebben vooral erg genoten van alle planten en bloemen die hier in dit wat nattere gedeelte bloeiden. Daarna zijn we met de auto nog naar een aantal ongelooflijk mooie uitkijkpunten gereden, waaronder één waar je neerkeek op de krater van een meteoriet, die hier 6 miljoen jaar geleden neergestort is. Hij schijnt het leven tot 100 mijl in de omtrek vernietigd te hebben en veel invloed op het weer gehad te hebben. Heel bijzonder om daar dan te staan en dat allemaal te bekijken.
We waren het park nog niet uit toen de storm kwam. Het was een buitengewoon harde wind, die heel veel zand meenam. Ik had moeite de auto op de weg te houden. We waren een beetje bang voor de caravan, omdat we de dakluiken open hadden en de handdoeken aan het wasrek, maar gelukkig stond de caravan wat beschut en behalve wat zand in het bed en op de grond was alles in orde. Zo’n zandstorm duurt dan een uur of 2 en dan gaat de wind liggen en daalt het zand langzaam weer naar de aarde. Dat kennen we in Stadskanaal ook, vroeg in het voorjaar, als de bieten net gezaaid zijn.
Morgen maken we een lange rit, dus op tijd eruit, maar het landschap moet heel mooi zijn en na twee wandeldagen is het ook fijn eens even te zitten.