Zion National Park

Zion, 4 mei
De Verenigde Staten is helemaal opgewonden van de dood van Osama Bin Laden. Je kunt geen krant opslaan of het staat nog steeds op de voorpagina. Het geeft wel een indruk van de enorme frustratie onder het Amerikaanse volk, dat de man zolang ongestraft kon blijven. Vooral in de wat populaire kranten staan zeer gedetailleerde verslagen van de militaire missie en veel interviews met nabestaanden van slachtoffers. Er is sprake van een geweldige opluchting.
De olieprijs blijft maar stijgen, zeker nu we meer naar het westen trekken. Voor een gallon loodvrije benzine betaal je nu $ 3.80, dat is inmiddels 40% meer dan een jaar geleden. Gelukkig is de dollar inmiddels navenant goedkoper, dus omgerekend betalen we nog maar € 0,65 per liter. Maar de Amerikanen zijn er flink sneu van. Dat merken we wel op de campings, als je aan de praat raakt met eigenaren van die grote campers met een verbruik van 1 liter op 2 km. Nu doen ze niet meer zo kleinerend over onze auto en caravan met een verbruik van 1 op 7.
In Leeds hebben we gisteren niet veel meer gedaan. Boodschappen doen, wat schoonmaken, dat is het wel zo’n beetje. Zonnig en 25 graden, dus buiten boekje lezen en biertje drinken.
Vandaag reizen we naar Zion NP, nog geen 50 km van Leeds, maar flink klimmen om uiteindelijk via de zuidelijke ingang in het park te komen. Niet ver van de ingang is een bosrijke simpele camping met alleen water en een toilet, maar daar hebben we dan ook genoeg aan. Het eerste dat opvalt is dat het hier zo groen is. Dat komt omdat de Virgin River hier door de canyons stroomt, het is inmiddels volop lente, dus bloeiende bomen en struiken, fantastisch gewoon. Het is in het dal vrij vlak, dus we gaan er met de fiets op uit. Er is een scenic drive naar het einde van de canyon, waar je normaal alleen maar met de shuttlebus kunt komen, maar per fiets kan het ook. Het is een prachtig gezicht om zo door de canyon te fietsen en we rijden door tot aan de Temples of Sinawava, helemaal aan het einde. Vandaar kun je normaal een wandeling maken naar de Narrows, een sterke vernauwing in de canyon, maar door de hoge waterstand is de doorgang na 3 km geblokkeerd. Het is inmiddels laat in de middag en we fietsen met de stroom van de rivier mee, dus fluitend komen we weer op de camping.
We eten lekker buiten onder de luifel. Het schuift mooi op naar de zomer.

Donderdag, 5 mei
Nu ik dit intoets, merk ik dat we deze dagen geen moment gedacht hebben aan de bevrijding in 1945. Sterker nog, het is nu in Nederland al vele uren 6 mei. Het geeft wel aan, dat Nederland (behalve familie en vrienden) aardig uit beeld is verdwenen.
We hadden het plan om vandaag Angels Landing te beklimmen, een fraai uitzichtpunt boven op een lastig te beklimmen berg. Emmy heeft niet zo goed geslapen en we besluiten, dat zij thuis blijft en dat ik de berg ga beklimmen. Dus ’s morgens op de fiets naar de Grottos, bepakt met 3 liter water, bananen en boterhammen met pindakaas. Fiets geparkeerd en de tocht begonnen, eerst gemakkelijk langs de Virgin River, maar daarna allengs steiler en uiteindelijk al zigzaggend omhoog. Gelukkig aanvankelijk nog in de schaduw, maar naarmate ik hoger klim, komt de zon erbij. Het laatste stuk is één klauterpartij van een half uur op handen en voeten, niet voor mensen met hoogtevrees, maar uiteindelijk kom ik al zwetend boven. Het hoogste punt geeft veel mooie uitzichten over het dal, dus zie de foto’s. Deze wandeling is door vele mensen, die hem ook gedaan hebben, aanbevolen, dank daarvoor.
Op de weg naar beneden zie ik toevallig in een boom een grote uil. Ik houd het op een Spotted Owl, maar laat me graag de les lezen door kenners.
Thuis heeft Emmy zichzelf op een luie ochtend getrakteerd. We zijn beiden tevreden.
’s Middags fietsen we nog een stukje naar Springdale. Weer geen wolkje aan de lucht. We eten lekkere macaroni, doen nog een spelletje Triominos en niet te laat op bed.

Vrijdag, 6 mei
Bij het wakker worden weer een strakblauwe lucht en inmiddels 15 graden, dus dat belooft weer een mooie dag te worden. We lopen vandaag een rondje bij de Zion Lodge naar de Emerald Pools, waar watervallen van de rotsen komen. Het wordt langzamerhand drukker. Met het mooie weer lokt het park natuurlijk veel mensen. Het lijkt wel of de Europeanen de meerderheid vormen, veel Duitsers, Fransen, maar ook veel Nederlanders. De uitzichten zijn weer schitterend en we lopen ongemerkt heel wat kilometers. We raken gewend aan de hoogte en de afstanden, het vermoeit ons niet meer zo erg. Als we terug zijn besluiten we een dag extra in Zion NP te blijven, we zijn nog niet uitgekeken. Aan het eind van de middag rijden we een stukje naar de oostelijke ingang, weer met geweldige panorama’s. ’s Avonds lekker wraps gegeten en een spelletje Carcassonne gedaan. Bij de ingang van de camping staat een bordje, dat het vol is. Het seizoen barst los. Dan zal het in Yosemite NP wel een probleem worden. Morgen kijken of we kunnen reserveren. We hebben afgesproken, dat we het weekend van 21 mei naar Ken en Heather in Sacramento gaan. Ken is de oudste zoon van Emmy’s zus Els in Maine. Het lijkt ons erg leuk om ze weer te zien. Het moet inmiddels meer dan dertig jaar geleden zijn, dat we Ken hebben gezien.

Zaterdag,7 mei
Vandaag lopen we een niet te lange trail naar de Watchman, een berg niet ver van de camping met een mooi uitzicht. Het is een warme dag, om 12 uur is het al 26 graden. We doen het op ons gemak en kijken uitgebreid naar de prachtige bloemen langs het pad. Het is nu volop voorjaar en planten en cactussen laten hun mooiste kleuren zien. Tot nu toe is Zion NP wel één van de mooiste parken, die we gezien hebben.
’s Middags rijden we nog een keer naar de oostelijke ingang om nog wat foto’s te maken. We raken geanimeerd aan de praat met 2 motorrijders uit de buurt, die op rondtocht zijn. En op de camping drinken we een biertje met de buren uit St. Louis, Missouri. Het is opvallend, hoe vaak we contact hebben met de Amerikanen. Soms over de vakantie, of de omgeving, maar ook regelmatig over politieke zaken. We hebben de indruk, dat we langzamerhand een beeld krijgen van de Amerikanen en hoe ze aankijken tegen hun eigen land en de wereld. Er is vaak kritiek op de regering en op Obama, meer dan we gedacht hadden, maar ze houden van hun land.
Wat is het mooi om op deze manier door dit continent te rijden. Morgen gaan we richting Death Valley.

Zondag 8 mei
Van Zion NP eerst naar Washington bij St George om boodschappen te doen. Dat was in Zion niet zo gemakkelijk, dus we waren door onze voorraden heen. De Walmart is voor ons dan een favoriete winkel. Alles bij de hand en uitgebreid gesorteerd. In totaal een rit van 360 km via Las Vegas naar Pahrump vlak tegen de grens van Californië aan. Het waait hard en we hebben de laatste 100 km de wind pal tegen en we moeten dan ook nog over de Spring Mountains heen. De auto heeft het zwaar, we moeten regelmatig terug naar de tweede versnelling. Na de Mountains komen we de Pahrump Valley. Vlak, laag, warm, alvast een voorproefje op Death Valley. De camping in Pahrump is een verrassing, ondanks de naam: Terrible’s Lakeside Casino RV Resort, een grote camping met plaatsen rondom een meer, een zwembad en hot tub en voor de liefhebbers natuurlijk het casino. We blijven hier denk ik wel 2 dagen. Alle elektrische apparaten worden weer opgeladen, dus we kunnen er weer een poosje tegen. Het is redelijk vlak, dus we kunnen weer fietsen. We warmen ons lekker op in de hot tub en Emmy wil natuurlijk even naar het casino. Gelukkig komen we daar zonder schade weer uit.