Ontario, Canada

Toronto 9 september
Na een rustige tocht arriveren we tegen lunchtijd in Toronto bij mijn broer Chris en zijn vrouw Elaine.
We maken snel een broodje, want de eerste film van het festival begint voor ons om 3 uur.
Dat betekent dat er om 2 uur iemand in de rij moet gaan staan om een goed plekje te krijgen.
Wil en Chris nemen daarom snel de metro, want de theaters, waar de films draaien zijn in downtown. Elaine en ik volgen niet lang daarna en we starten met een Japanse animatiefilm. Het filmfestival van Toronto is heel beroemd. De films die getoond worden zijn gloednieuw en aan de reacties van het publiek en het cijfer dat naderhand middels briefjes aan de film wordt gegeven wordt bekeken hoe de film mogelijk door het grote publiek ontvangen zal worden.
Veel filmfestivals zijn tamelijk elitair en kunnen alleen bezocht worden door speciale mensen en filmfanaten. In Toronto kan iedereen gaan, maar het moet gezegd worden, dat je er aardig veel moeite voor moet doen. Je moet uit honderden films uitzoeken waar je naar toe wilt, de films moeten elkaar natuurlijk niet overlappen, niet teveel op dezelfde dag draaien en tot slot moet je ‘s morgens al voor 7 uur in de rij staan om kaartjes te bemachtigen. Vaak zijn films al uitverkocht, dus je moet ook een flink aantal reserves hebben. Gelukkig heb ik 2 broers en een schoonzus hier, die de klappen van de zweep aardig kennen en er met elkaar voor gezorgd hebben, dat wij uitgebreid van dit festival kunnen genieten.
De Japanse film was een echte familie film. “From up to Poppy Hill” heette hij. Het leuke van zo’n film uit een andere cultuur is dat sommige dingen zo verrassend anders zijn dan je gewend bent. De film was erg goed gemaakt en het verhaal was grappig.
De volgende film die we zagen was een Nederlands/Belgische productie, hij heette “ Lena”. Het was een rauwe film over eenzaamheid en aardig schokkend voor zielen, zoals de onze. Het werd gespeeld door een 18 jarig meisje, met een Poolse moeder, die geregeld mannen ontving en een liefde/ haat verhouding met haar kind had. Het meisje, Lena kreeg een vriendje, dat eigenlijk op het criminele pad zat, kortom het kon niet op met de ellende.
Het raakte me en daarom vond ik het een goede film, Wil kon hem niet waarderen, vond de situaties gezocht en teveel cliché.
Dinsdag zagen we een Belgisch /Franse film. Een mooie film over een jongetje van een jaar of 12, die door zijn vader in een weeshuis gedropt was en dat niet kon accepteren. De film werd heel goed gespeeld en was hartveroverend, dus die kunnen we ongetwijfeld binnenkort in de bioscoop thuis verwachten. Hij heette: “de jongen met de fiets”.
Woensdag gingen we naar een film “Peace, Love and Misunderstanding” met een inmiddels ruim 70-jarige Jane Fonda als grootmoeder, die in Woodstock was blijven hangen na de jaren 60. Haar dochter, een gerenommeerde advocate, die in scheiding lag kwam na 20 jaar terug naar huis, hoewel ze nog steeds haar moeders levensstijl afkeurde. Ze nam haar 2 tienerkinderen mee, die wel even moesten wennen aan grootma en haar omgeving.
De ambiance was helemaal flower power, de sfeer, muziek,en alle ideologie, perfect afgestemd op de subcultuur en de spelers speelden de sterren van de hemel.
Echt een bijzondere film, die ik nog best nog eens zou willen zien.
Nadat de films waren afgelopen, kwam de producer ervan op het podium om vragen vanuit het publiek te beantwoorden. Dat was erg leuk, want zo kreeg je een beetje een idee van de gedachten achter de film, de keuze van de muziek, hoe spelers gevonden worden, welke alternatieven voor de afloop van de film er geweest zijn, enzovoort.
Natuurlijk bediscussiëren we de films uitgebreid met elkaar. Ieder van ons ziet andere achtergronden of ervaart een scene anders. Al pratend krijgt de film meer diepte, daarom is het ook zo leuk om met een groep te gaan.
Morgen, vrijdag gaan we naar onze laatste film, Union Square”. Chris en Elaine gaan dan nog een paar dagen door, maar wij gaan weer terug naar het huis van Andries aan het meer.
Natuurlijk deden we nog veel meer in Toronto.
We ontmoeten onze neven met hun vrouwen en kinderen. We aten buitenshuis en binnenhuis van heel verschillende koks de heerlijkste dingen.
We wandelden uitgebreid in de omgeving en natuurlijk ook in downtown. We gingen talloze malen met de metro overal naar toe. We bekeken het huis van broer Andries, dat helemaal gestript is en klaar om opnieuw aangekleed te worden.
Heel bijzonder was dat. Hij heeft een oud huis, bijna helemaal van hout, met allerlei leidingen, die door muren moeten lopen en allemaal veranderd en vernieuwd moeten worden. Ik was heel blij, dat ik een relatief nieuw huis heb, want het zag er verschrikkelijk ingewikkeld uit.
Chris heeft een interim baan en moest zo nu en dan werken, Wil heeft gedurende de week het schuurtje geschuurd en geverfd en dat gaf Elaine en mij de gelegenheid een dag volop te genieten van de uitverkoop in Eaton center, het grote winkelcentrum in downtown.
Natuurlijk kun je niet in Toronto geweest zijn zonder de Niagara watervallen gezien te hebben, dus daar zijn we donderdag naar toe geweest.
Altijd indrukwekkend, die grote hoeveelheden water die daar naar beneden komen.
We hebben heerlijk in de zon gezeten en gelopen en er erg van genoten.
Morgen alweer de laatste dag hier, met film en een wandeling langs diverse culturele dingen in de stad.
Vrijdag, onze laatste dag in Toronto.
We zijn vanmorgen naar Marks graf geweest om hem te gedenken.
Hij is de zoon van Chris en Elaine die 22 jaar geleden op 17-jarige leeftijd verdronken is. We waren blij dit jaar met hen mee te kunnen.
Daarna zijn Wil en ik de stad ingegaan om een kunstwandeling te doen.
Om een uur of 2 zijn we naar de film gegaan, waar we Chris en Elaine weer ontmoetten.
Union Square was een bijzondere relatiefilm over 2 zussen. Zeer de moeite waard en erg leuk.
Daarna hebben we wat gedronken en zijn uit eten gegaan. Thuis gekomen hebben we fanatiek gekaart. Elaine en ik hebben het laatste spel gewonnen!
Morgenochtend gaan we weer verder.