Ontario, Canada

Chutes Provincial Park, Ontario, 4 september
Wij zijn traditiegetrouw vroeg op, als we vertrekken. Om 8.15 uur zitten we gewassen, geschoren en voorzien van ontbijt in de auto, compleet met een thermoskan koffie en havermoutkoekjes. Vandaag rijden we voor de 7e keer over de grens tussen de V.S. en Canada. Maar eerst nog een stuk Noord Michigan: bossen, meren en weinig bewoning. Wel weer een mooie prachtige golvende brede asfaltweg, waar we zo aan gehecht zijn geraakt. Radio aan op één van de countrymuziek-programma’s en zo rijd je uren achter elkaar. We maken zelden mee dat we ons vervelen. In Sault-St. Marie gooien we de benzinetank tot aan de nok toe vol (scheelt mooi 30 ct per liter met Canada) en rijden de grens over. De Canadese douane doet niet moeilijk en na 5 minuten rijden we Ontario binnen. Nu langs de noordkant van Lake Huron, maar daarvan zien we praktisch niets. Na zo’n 200 km vinden we een plekje in het Chutes Provincial Park waar een mooie waterval te zien is. Ondanks Labour Day weekend is het er rustig. ’s Avonds een prachtige sterrenhemel.

Kawagama Lake, Ontario, 5 september
We zijn sneller in het huisje van Andries dan we dachten. Alleen de laatste 70 km gaat over een heuvelige weg naar het Kawagama Lake. Andries staat al op ons te wachten met koffie en blueberrytaart uit de lekkerste taartenwinkel in de wijde omtrek. Hier wacht ons de luxe van een comfortabel huis met een groot bed. We verheugen ons erop. Andries kookt heerlijke geroosterde aardappelen, spinazie en gegrilde tenderloin biefstuk. Alle Gorten zijn volgens mij getalenteerde koks. We tafelen na tot ’s avonds laat.

Kawagama Lake, 6 september
Wat is een goed bed een zegen. We slapen als rozen en komen langzaam weer tot leven. Andries vertrekt naar Toronto en wij blijven tot vrijdag hier. Eerst nog veel te doen. Auto en caravan zien er vies uit. De voorkant is één kerkhof van vliegen, libellen en sprinkhanen. Het kost een fles vol muggenverwijderaar en twee uur werken om het er weer patent uit te laten zien. ’s Middags gaan we naar Huntsville om daar nog wat te winkelen. Ik wil nog wat kopen in het Alconquinpark. Daar blijkt de weg gerepareerd te worden. Dat betekent 5 km rijden op een dirt road. Om te voorkomen, dat de wegwerkers al te veel last van de stof hebben, wordt de weg voortdurend gesproeid. De auto zag daarna weer uit als een beest. Ik denk, dat we maar wachten tot we weer in Nederland zijn voor we een nieuwe poging wagen. ’s Avonds als toppunt van luxe in een twee-persoonsbad. Dat heeft ook wel wat.

Kawagama Lake, 7 september
Ik bel ’s morgens naar Amsterdam om de overtocht voor de auto en caravan te regelen. De boot vertrekt op 24 oktober en uiterlijk op 14 oktober moeten we beide inleveren. Ons gedachte schema klopt helemaal. Zo kunnen we nog een paar dagen in New York doorbrengen voordat we naar huis gaan. Ik zit achter de computer en Emmy maakt de auto en caravan aan de binnenkant schoon.
We doen niet veel meer de rest van de dag, genieten van het uitzicht over het meer op het terras, maken iets lekkers te eten en lezen s’avonds in alle rust onze e-reader en i pod.
De volgende dag maken we een grote wandeling door de bossen. Het wordt al een beetje herfstig, sommige bomen kleuren al en er zijn talloze paddenstoelen in alle vormen en kleuren. We zouden ze zo willen plukken en eten, zo lekker zien ze er uit, maar we durven het niet aan. De tocht valt wat groter uit dan we dachten, omdat tegen het eind het pad verdwijnt in een meer. Het is ook niet mogelijk ergens dwars door te steken, want links van ons is een reusachtige rotswand en rondom ons het water. We moeten dus terug en een pad over de rots nemen. Enfin, we slanken er lekker van af.
We pakken en maken het huis netjes en de volgende morgen rijden we een uur of 3 naar Toronto, waar we hartelijk ontvangen worden door Chris en Elaine, onze oudste broer en doorgaan naar onze eerste film van het filmfestival, wat de komende week in Toronto speelt.