van Milton naar New Orleans

Zondag 6 maart
Lekker geslapen en ‘s ochtends om 6 uur wakker gefloten door de vogels. Volstrekt onbekende melodieën maar prachtig. Het hardste fluiten de Red Cardinals, rode vogels. Ik ben eerst opgewonden als ik ze zie, maar ze blijken net zo algemeen te zijn als merels bij ons. Ook visarenden met takken in de bek, al duidelijk met broedneigingen. De natuur is al veel verder dan bij ons thuis. Bomen en struiken beginnen te bloeien en al flink uit te botten. Op aanraden van de beheerder van de camping door het National Forest gewandeld in de buurt. Lekker om de benen weer eens flink te strekken. Mooi bos, leuk om al die andere bomen en struiken te zien. Geen spatje last van mijn geopereerde knie. Ik zal de orthopeed een mailtje sturen om hem te bedanken. ’s Avonds gemaild naar deze en gene en spelletje Carcassonne gedaan. Emmy wint twee keer.

Maandag 7 maart
Vroeg wakker, als gebruikelijk en snel op weg naar de Golf van Mexico. Het is kouder geworden, 6 graden. Over de hwy 20 naar Santa Rosa Beach. Heerlijk rustige weg. Met de caravan rijdt het een stuk beter. We kletsen gezellig en voor we het weten zijn we aan de kust. We besluiten een eindje te gaan fietsen. Het wordt zonnig en warmer en fietsen langs een lange, lange rij huizen aan zee. Wij kunnen nauwelijks bij zee komen. Tijdens de koffie en een shrimprole raakten we aan de praat met een Amerikaanse jongen uit Alabama. Hij bleek Idema van achternaam te heten. Zijn voorouders kwamen uit Friesland vanzelf. Het was een genoegelijk gesprek en vanzelfsprekend mochten we bij hem thuis langs komen. Dat zegt iedereen trouwens. Ze zouden raar opkijken als we dat daden. De kust is overal hetzelfde, druk, duur. We besloten boven Pensacola meer landinwaarts te gaan en kwamen op een prachtige camping aan het water in het bos. De jongen die ons helpt is helemaal verrukt van Emmy’s electrische fiets. Cool! Hij mag er even op rijden. We waren de enige kampeerders, dus rustig. Ik neem revanche met Carcassonne.

Dinsdag 8 maart
In de buurt is een oude spoorweg omgebouwd tot fietspad. Gefietst naar Milton. Daar wilden we wat boodschappen doen. Daar aangekomen kwamen we van het fietspad en moesten we een stuk langs een grote doorgaande weg fietsen. Geen pretje. Amerikanen zijn niet gewend rekening te houden met fietsers. Weer wat geleerd. Ongemerkt komen we in een andere tijdzone. We mogen nog een uur langer slapen. En we zijn al zo vroeg op. Komende dagen gaan we richting New Orleans. Zin in.

Woensdag 9 maart
Nou, klopt inderdaad. Om zes uur klaarwakker. Om half acht al in de auto. ’s Ochtends vroeg al twintig graden. De lucht wordt al dreigender. Al rijdend op de Hwy 20 begint de lucht zwart te worden en er breekt een waanzinnig noodweer los. We rijden al langzamer en op een gegeven ogenblik kunnen we de strepen op de weg niet meer zien. We stoppen een paar keer aan de kant van de weg. Na een uur is het over. Het klaart op alsof er niets gebeurd is. Op aanraden van een mevrouw in het Welcome Center van Mississippi bezoeken we het fraaie huis van de laatste gouverneur van de Confederale regering in Biloxi. Het is 6 jaar geleden flink geteisterd door de orkaan Katrina, maar al weer mooi opgeknapt. Be besluiten door te rijden naar New Orleans, waar we een stadscamping vinden dicht bij het French Quarter, dus hier blijven we een paar dagen. We staan hutje aan mutje, maar met alle voorzieningen.