New Orleans naar Natchez

Zondag 13 maart
Het is ‘s ochtends bij het opstaan (7.00 uur vanwege dat wegens de zomertijd hier de klok weer een uur vooruit is gezet) al 16 graden. De zon schijnt, het wordt een warme dag. Vandaag is onze 42-jarige trouwdag, dat betekent lekker ontbijt en lekkers bij de koffie. Lekkere dingen hebben ze hier wel. Vooral koekjes met pecannoten zijn favoriet. We zijn van plan naar een suikerrietplantage te gaan. Drie kwartier rijden langs de Mississippi in westelijke richting. De Laura-plantage was een Creoolse plantage met een prachtig huis, waar een Creoolse vrouwelijke gids veel over te vertellen had. Er waren ruim 400 plantages, allemaal langs de Mississippi, omdat de suiker per schip naar New Orleans werd gebracht om daar verhandeld te worden. De slaven werkten hard en mochten niet veel. De zgn. Code Noir legde hun regels vast. Het betekende eigenlijk dat ze volledig eigendom van hun bazen waren. Sommige bazen gingen wel goed met ze om en zorgden voor goede werkomstandigheden en een goed onderkomen.
Later op de dag, toen we nog een andere plantage bezochten, belden Corien en Ed nog om Emmy alvast met haar verjaardag van dinsdag te feliciteren. Hartstikke leuk.
’s Avonds raapten we de moed bij elkaar om de Canadese buren te vragen of wij hun 40 feet camper even van binnen mochten bekijken. Nou dat is inderdaad heel andere koek dan dat kleine bekrompen caravannetje. Met een slide out, zodat een compleet eikenhouten bankstel ook mee kon, een apart toilet en aparte douche, een twee bij twee bed en een loopruimte om U tegen te zeggen. We raakten uiteraard aan de praat en het eindigde er uiteindelijk mee dat we om twaalf uur weer naar onze caravan teruggingen na een avondje Triominos te hebben gespeeld (kenden ze niet, maar helemaal enthousiast). Wij leerden van hun een moeilijk soort dominospel (double nine), wat wij weer prachtig vonden.

Maandag 14 maart
Bij het opbreken van de caravan haalden wij onze revanche door de caravan te draaien met de Mover. Nou, alle buren kwamen kijken. Zoiets hadden ze nog nooit gezien. Dat er op zo’n klein lullig caravannetje nog zoveel techniek zat (Awesome!). Samen met de elektrische fiets van Emmy zorgt dat ervoor dat wij ons niet meer hoeven te schamen. Ozo.
Vandaag rijden we een stuk van de Natchez Trace Parkway van Baton Rouge (Lousiana) naar Natchez (Mississippi). Een fantastisch mooi geasfalteerde 4-baans weg met een middenberm van 50 meter door een golvend wat bossig landschap met nauwelijks verkeer op de weg. Af en toe een dorpje met een benzinestation en een winkeltje. Muziek op de lokale countryzender met veel Willy Nelson, Hank Williams en Dolly Parton dus het was helemaal goed. Jammer dat we op een gegeven ogenblik in Natchez aankwamen. Maar wel weer een leuke camping gevonden aan de Mississippi. Natchez bezocht want we willen wel graag wat zien. Emmy is morgen jarig dus zij mag kiezen (nasi eten, maar dat wist ik al). Zij kiest een uitgebreid programma. Vanavond een tableau vivant in een soort cultureel centrum van Natchez. Het was geweldig. Prachtige taferelen met schitterende kleren, die de geschiedenis van Natchez uitbeeldden. Dit terwijl de geschiedenis van Natchez uitgebreid werd verteld. Heel chauvinistisch, want dat zijn de Amerikanen. Alle bezoekers (ook wij dus) leefden enthousiast mee. Het eindigde dan ook met een gezamenlijk staand gezongen Star-spangled banner over de land of the free and the home of the brave (met de rechterhand op de linkerborst, want Gort en ik weten langzamerhand wel een beetje hoe het hoort).
Dit was deel 1 van Emmy’s verjaardag. Morgen komt deel 2 en ik citeer: “A Strirring Tribute to the African American Experience in Natchez by the Award Winning Holy Family Church Choir (de hoofdletters zijn niet van mij). Ik kan niet wachten.