Verblijf in Athens en bezoek aan Michael

Dank zij het onnavolgbare digitale talent van ondergetekende verdween al vrij snel onderstaand verslag van het weblog. Ik plaats het alsnog met de laatste ontwikkelingen en foto’s

Vrijdag 18 maart
Prachtig weer, zon, 22 graden. We gaan Athens in en allereerst naar het Visitor Center. Vragen naar wandelingen hoef je in de Verenigde Staten niet aan te beginnen, daar doen ze niet aan. Ze kijken je aan of ze water zien branden. We doen een wandelend echtpaar na en kijken de mevrouw vragend aan. Die denkt dat we gestoord zijn. (Wie weet?) Hier wordt dus niet gewandeld. We komen uiteindelijk in een soort openluchtmuseum over vijvers terecht, want daar heb je veel van in Texas. Veel interessante informatie over water, watervogels, alligators, schildpadden en een mooie wandeling door een waterrijk bos (want vanwege het wandelen heeft de mevrouw van de VVV ons hiernaar toe gestuurd).
Verder niet veel bijzonders gedaan. Op de een of andere manier komen we bijna iedere dag wel een keer ergens in een Walmart terecht. Het maakt trouwens niet uit in welke, want ze lijken allemaal exact op elkaar. We kunnen in alle winkels onze spullen blindelings vinden. Vandaag een barbecue gekocht met lekker vlees, want dat heb je in Texas wel. Maar we willen langzamerhand wel een moord plegen voor een goed volkorenbrood. O ja en onderweg nog ergens een bende motorrijders tegengekomen, de helft in T-shirt en zonder helm, want die is hier niet verplicht. Je ziet ze veel en dat is goed voor te stellen (Wat vind jii ervan Matthijs?)


Zaterdag 19 maart

We worden vroeg wakker. Beiden zijn toch wat gespannen over het bezoek aan Michael. Voor die het niet weten: Michael is een Amerikaanse neef, die al lange tijd in een Texaanse gevangenis zit. Wij hebben hem al zo’n dertig jaar niet meer gezien, wel schrijven we elkaar met enige regelmaat. Hij is inmiddels 40 jaar. Vanaf de camping in Athens is het ruim 60 km. De gevangenis ligt echt in the middle of nowhere bij Tennessee Colony. Moeilijk te vinden, zelfs met onze TomTom. Een heel groot complex met veel hekwerken en wachttorens eromheen en prikkeldraad, veel rollen prikkeldraad. We hadden ons bezoek al een week geleden aangekondigd, anders hadden we sowieso geen voet op het terrein kunnen zetten. Voordat wij zover waren, dat wij Michael konden spreken, waren al 45 minuten voorbijgegaan met controles van paspoorten, afgeven van alles wat je in je zakken had, geen camera of mobiele telefoon mocht mee naar binnen. We kenden Michael niet terug van vroeger. Hij zag er prima uit, lang en een beetje mager, ongeveer als vader Gort in zijn verlovingstijd + een beetje van zijn eigen vader. We hadden best een beetje tegen het gesprek opgezien. Waar moet je het met hem over hebben? Maar onze zorgen waren voorbarig. Twee uur lang hebben we elkaar de oren van de kop gekletst, heel ontspannen. Michael vertelde uitgebreid van zijn leven en zijn verblijf in de gevangenis en wij vertelden veel over de familie in Nederland. We hadden een paar maanden geleden een grote map met foto’s van de diverse Gorten en aanpalende familieleden gestuurd. Dus hij kon zich er een beetje een voorstelling van maken. Hij hoopt dat binnen afzienbare tijd zijn tijd in de gevangenis voorbij is. We hebben veel over de tijd daarna gesproken. En dat alles via de telefoon en gescheiden door een dikke glaswand. We spreken af dat we morgen terugkomen. Als we vertrekken zijn we beiden bekaf, merken we. We lopen nog een beetje in het bos. Als we naar huis rijden merken we, dat het Texaanse landschap hier heel mooi is. Veel weiden met gele bloemen en daar dan weer veel donkerbruine koeien in, duidelijk andere dan bij ons qua bouw en omvang. Als het beetje lukt met de foto’s, kunnen jullie er wat van zien. Het wordt trouwens steeds warmer. Om vijf uur is het 30 graden. Om 10 uur ’s avonds nog 26 graden. Dat wordt bloot slapen.

Zondag 20 maart

Emmy en ik constateren dat we op ons reisschema achter lopen. Dat zou betekenen dat we sneller en langer moeten reizen om weer in de pas te lopen. Dat willen we eigenlijk niet. We besluiten het zuiden van Texas te laten liggen. Dat betekent dat we mooie steden als Austin, San Antonio, El Paso en het Big Bend National Park laten liggen. Vooral het laatste spijt me. We bezoeken Michael nog een keer. Net als gisteren was het heel ontspannen, plezierig en open. We keken er alle drie na afloop met veel voldoening op terug. Toen we weer op de camping terug waren, caravan aangekoppeld, gingen we in plaats van naar het zuiden dus naar het noorden, richting Dallas en vandaar naar het westen richting Abelene. We waren door de Amerikanen al gewaarschuwd: Texas, dat kan groot, saai en eindeloos zijn. Dat klopte dan ook: mooie brede wegen met uitgebreide lage heuvelgebieden eromheen met nauwelijks bosjes erop. Geen huis te zien, wel veel autosloperijen, benzinestations, McDonalds, Kentucky Fried Chicken en pizzeria’s. Niet waar je als toerist je hart aan ophaalt. Net toen we dachten toch niet de juiste beslissing genomen te hebben, vinden we een camping, net ver genoeg van de snelweg om die niet meer te horen met een zwembad en een hot tub. Dus we zakken in het water en komen hier geheel verkwikt weer uit. Op aanraden van de receptiemevrouw eten we heerlijk in een TexMex-restaurant in de buurt. Tot onze verbazing ben ik de enige heer in het restaurant zonder hoofddeksel, enkele met een normale cap, maar de meeste mannen bedekken hun hoofd met een deksel van kollossale afmetingen. En dat terwijl ze eten. Maar de flehitas smaken verrukkelijk. We zijn weer helemaal tevreden. Emmy ligt om 10 uur al te snurken. Het wordt al wat koeler.

Dinsdag 21 maart
Begin van de lente in Nederland, maar bij ons al een maand gaande. Sterker nog, het is hier zomer. De temperatuur komt de laatste dagen tot 30 graden (=86 graden Fahrenheit weten we al hoofdrekenend inmiddels). ’s Ochtends vaak bewolkt, zodat we vaak dubben over al of niet regenjas mee, maar in de loop van de dag wordt het altijd weer zonnig en warmer. Vandaag gaan we lekker wandelen in het Lake Mineral Wells Park. Rugzak en broodje/drinken mee. Af en toe een beetje klauteren/klimmen, maar goed te doen. Op de camping nog even sudderen in de hot tub. Niet te laat op bed. Morgen een lange dag.

Woensdag 22 maart
De wekker (ja) ging om 6 uur af. Snel wassen, broodje, koffie en rijden. Texas is inderdaad heel groot. Ze noemen het niet voor niets Big Country. Het waait hard, maar de caravan heeft er niet te veel last van. Het wordt langzaam licht. Naarmate we meer in het westen komen wordt het verkeer op de Hwy 20 rustiger. Weinig personenauto’s, maar des te meer vrachtauto’s. Ze razen met hoge snelheid ons voorbij. We proberen zoveel mogelijk aan de rechterkant te rijden. Het einddoel is Carlsbad in New Mexico. We kiezen ervoor bij Big Springs naar het noorden te rijden en dan de Hwy 180 westwaarts. Het waait nog steeds flink en vanaf Lamesa krijgen we de wind pal tegen. Het land is kurkdroog en niet lang geleden geploegd. De stofwolken worden al erger. Het landschap wordt steeds desolater, zeker als we New Mexico binnenkomen. Veel geel gras met lage bosjes en dat zover je kunt kijken. Regelmatig zien we ja-knikkers om de olie omhoog te pompen. De weg wordt al leger en er is al 100 km nauwelijks bewoning of teken van leven. Imponerend. En opeens achter een heuvel ligt Carlsbad met al zijn drukte, verkeer, schreeuwende reclame. De camping is vol. Veel grote RV’s. Veel mensen komen net als wij voor de Carlsbad Cavern en Guadeloupe Mountain National Parks. We blijven hier denk ik wel even. Emmy kookt en de spaghetti ruikt heerlijk.