Alamogordo

Vrijdag 25 maart
We verlaten Carlsbad al vroeg, omdat we wat in de war waren met de tijd. Toen we gisteren de grens van New Mexico overgingen, werd de klok weer een uur teruggezet, maar we hadden onze horloges nog niet bijgezet. Daar komen we onderweg pas achter. Het is weer prachtig weer, zonnig, nog wel wat fris, maar in de auto heb je daar geen last van. We rijden nog steeds in de Chihuahuan Desert en het blijft vlak tot na Artesia als we langzamerhand in de richting van Alamogordo komen. In de verte zien we wat bergen en voor we het weten gaan we omhoog, soms wat steil, zodat we in de derde versnelling moeten terugschakelen. Uiteindelijk bereiken we Cloudcroft op zo’n 2700 meter. Daarna dalen we zo’n 20 km in een rap tempo naar Alamogordo op 1400 meter. We vinden weer een Passport America camping even boven Alamogordo en besluiten hier een paar nachten te blijven. Weer een heel redelijke camping met een alleraardigste eigenaar, die ons direct van allerlei tips voorziet. We gaan nog met de auto via Cloudcroft naar de top van de Sacramento Mountains, waar een zonne-observatorium is gevestigd. Maar onderweg wilden we van een mooi uitzicht op White Sands (een Nationaal Park, bestaande uit gipsduinen) genieten, maar het waaide hard en het uitzicht was matig. Op de terugweg verdwaalden we ook nog flink (we dachten het wel zonder TomTom terug te kunnen vinden) dus we kwamen laat weer terug. Lekker tortilla’s gegeten.

Zaterdag 26 maart
Jarig en dat heb ik geweten. De hele dag telefoontjes en mailtjes met felicitaties.De eerste was een sms van Berty en Gerard uit Nieuw Zeeland om 0.15 uur. Helaas is de internetverbinding matig en skypen is niet een succes. Vroeger stond ik altijd vroeg op om scones te bakken voor mijn collega’s, maar voor de eerste keer hoeft dat niet meer. Toch een raar gevoel. Van Emmy krijg ik een prachtige onderbroek met fraaie print en een lekker bijpassend hemd. Thee en een lekker ontbijt en we gaan op weg naar White Sands waar we een ranger-guided tour naar Lake Lucero maken. Onderweg horen we alles over het ontstaan van dit gebied. Interessant en gezellig. Zo’n 40 deelnemers, onder wie een mevrouw uit Valdez, Alaska, die ons beloofde een mooie wandeltocht te organiseren, als we daar in juli zijn. Als we weer richting camping gaan, komen we in een politiecontrolefuik terecht met drugshonden en controle op identiteitspapieren. We hadden natuurlijk deze in de caravan laten liggen, dus via de computer moest onze identiteit bevestigd worden. Geen boete gelukkig maar een waarschuwing van een toch aardige agent. “We zullen het nooit meer vergeten, agent.” ’s Avonds in Tularosa heerlijk gegeten in een Mexicaans restaurant. We hadden al geleerd, dat medium spicy voor onze smaak gloeiend scherp is, dus we vroegen de groene saus er los bij. ’s Avonds Carcassonne gespeeld.

Zondag 27 maart
Op de fiets gaan we Alamogordo in. Het is hier mooi vlak en naast de wegen is een strook waar je goed op kan fietsen. Ook op zondag zijn de grote winkels 24 uur open. We werden enkele malen aangesproken door mensen over ons fietsen. Levensgevaarlijk met het onbesuisde gedrag van de automobilisten uit Nieuw Mexico. Nergens is het aantal verkeersdoden zo hoog als hier. In onze ogen valt het wel mee. Niemand rijdt te hard en ook nog met een boog om je heen. Opvallend is wel het rijgedrag van de politie. Ze rijden in dezelfde auto als in de film “de Bluesbrothers” en ze zien er ook zo uit, beetje mollig, ronde kop en een stoere zonnebril op. Ze zijn gek op het gebruik van hun sirene.
We bezoeken nog een pistachenotenplantage (mooi woord voor scrabble) en houden het verder voor gezien. Op de camping rommelen we beiden wat met opruimen en schoonmaken. Zand zit werkelijk overal, zelfs op het toetsenbord van onze laptop. We dubben over wat we hierna gaan doen. Verder in het noorden is het nog een stuk kouder. Gaan we naar het westen richting Arizona of toch omhoog naar Santa Fé? We komen er niet uit. Morgen zien we verder.