Chiricahua,Arizona

Maandag 28 maart
Het wordt toch Arizona. Via internet begrijpen we, dat het in het noorden nog flink koud is (overdag 12 graden en s nacht rond het vriespunt, het lijkt warempel wel Nederland), dus we rijden nog een keer 400 km westwaarts door de woestijn. Hoewel we aanvankelijk steeds tegen elkaar zeggen, dat het wel heel bijzonder is, worden we op een gegeven ogenblik er toch wel flauw van. Het word steeds droger en warmer met heel weinig verkeer op de weg. We vinden een camping bij Willcox in Zuid Arizona, wel met alles erop en eraan, maar allemaal grind en naast elkaar geparkeerd. Wel weer een leuke buurman met een aardige hond met veel praktische tips over de omgeving (van de buurman natuurlijk, niet van de hond). Niet ver van hier ligt het Chiricahua National Monument, een berggebied, waar de Apaches indianen vroeger woonden. Hier zijn mooie trails. Dat gaan we doen morgen. Winkelen in de Safeway, waar we weer een kortingkaart halen. We hebben er al vijf inmiddels. Je kunt er toch iedere keer wat mee verdienen.

Dinsdag 29 maart
We rijden al vroeg naar het Chiricahua National Monument, drie kwartier door een vlak landschap waar je 30 kilometer om je heen kan kijken. Hier en daar een farm met wat koeien. We zien Chiricahua dus al van verre oprijzen uit het landschap, hoog en ongenaakbaar. Hier hebben eeuwenlang de Apaches gewoond, een krijgszuchtig indianenvolk, dat er geen been in zag af en toe eens bij een naburige indianenstam langs te gaan om deze eens flink te gaan beroven. Ook boden ze fors tegenstand tegen de opkomende kolonisten, maar uiteindelijk moesten ze het toch afleggen tegen de vuurwapens. Ze werden gedeporteerd naar Florida en Oklahoma. Uiteindelijk een triest verhaal over een trots volk.
Maar in het park is dus geen indiaan meer te bekennen. Wel hebben we een echt schitterende wandeling kunnen maken door de bergen op zo’n twee kilometer hoogte. We staan om de haverklap stil om weer een foto of filmopname te maken. We hebben wel drie uur over zes kilometer gedaan. Bekijk de foto’s maar eens. Als we bij het bezoekerscentrum nog eens een heel mooi boscampinkje zien, zijn we het er snel over eens, dat we hier nog wel een paar dagen willen kamperen. ’s Avonds hebben we contact met Chris en Elaine. We spreken af, dat we elkaar in Brits Columbia zullen ontmoeten, als zij in juni daar rondreizen.

Woendag 30 maart
We rijden de caravan naar Chiricahua en vinden een idyllisch plekje op de camping. In het bos onder de bomen, dus lekker schaduw, een grote picnictafel en een vuurplaats. Geen elektriciteit, water uit de pomp, maar wel weer schone toiletten. Dit is helemaal, wat wij mooi vinden. We lopen een mooie wandeling door het bos met veel informatieborden over de historie van het gebied. Als we terugkomen, blijkt de koelkast op gas het uitstekend te doen. Het biertje (we houden het graag bij Budweiser) is goed op temperatuur. Tot onze verbazing treffen we een ander Nederlands stel op de camping, die al vanaf november met hun auto en caravan aan het rondtoeren zijn. En wij maar denken, dat wij de enigen zijn. Dus we wisselen ervaringen uit natuurlijk. Tegen de tijd, dat de zon ondergaat, stroomt het bos vol met mij onbekende vogels. Met behulp van verrekijker en vogelboek van Noord Amerika weet ik een aantal thuis te brengen, maar het is niet gemakkelijk.
We kleuren inmiddels aardig bij in dit klimaat ondanks grote hoeveelheden zonnebrandolie en petten. Het is weer van de korte broek en een dun hemdje. En dat op 30 maart. Gek eigenlijk. We zitten volledig buiten bereik van internet of telefoon. Ik heb vanmorgen Joost gebeld om het telefoonnummer van het Visitor Center door te geven. Raar eigenlijk, vroeger gingen we rustig drie weken op vakantie in het buitenland en niemand wist waar je was en tegenwoordig wordt je er toch wat onrustig van, als je niet bereikbaar bent.


Op tafel komt een klassiek menu: rijst met vruchten, gehaktballetjes in kerriesaus. Glaasje wijn erbij. Het leven is goed.

Donderdag 31 maart

Vandaag is de dag van de Big Trail.
Wij staan keurig om half 9 te wachten op het pendelbusje, dat ons naar het beginpunt van de wandeling zal brengen, 500 meter hogerop. Het duurt even (Amerikanen zijn niet zo stipt als Nederlanders), maar tegen kwart voor negen komt er een busje aan. De chauffeur vraagt ons of wij ergens op wachten, en wij vertellen van onze afspraak voor het busje. Hij lacht en zegt dat het pas half 8 is, zomertijd! We worden gek van die wisselende tijden in 1 land! Dus, thuis nog maar eens koffie genomen en om half negen nog maar eens geprobeerd. De wandeling overtrof onze stoutste verwachtingen, vast de mooiste, die we ooit gemaakt hebben.
Langs rotsen als orgelpijpen, rotsen die wankel boven op elkaar stonden (balanced rocks), ronde en spitse en grillig gevormde rotsen, soms door met bomen en planten begroeide kloven, waar heel veel vogels zongen dat het een lust was. Heel veel soorten bomen en cactussen gezien en het allermooist waren de toppen, vanwaar je de hellingen vol met rots pieken en grote delen van de vlakke woestijn, die hier pal achter ligt, kon zien. Het was wel een lange tocht en ik voelde mijn voeten en kuiten behoorlijk aan het eind, maar het was echt de moeite waard, zo schitterend en sprookjesachtig in al zijn grilligheid.
Thuisgekomen gaan we dan eerst onder de sunshower en nestelen ons dan met de benen omhoog op 2 stoelen met 2 ijskoude Budweiser biertjes. De zon is dan nog zo warm, dat we in de schaduw moeten gaan zitten, maar daar is het heerlijk.
Vanavond nog even naar boven gereden om de zon te zien ondergaan. Wat een kleuren, de hele hemel was oranje en roze en mauve en zo wijds. Ook op de bergen is het licht dan heel mooi. Nu zitten we bij onze ledlichtjes lekker wat te typen en te lezen. Buiten is het pikdonker (ze doen niet aan verlichting in de Nationale Parken) en doodstil. Er is een Bergleeuw gezien en ik ben blij, dat ik geriefelijk in de caravan slaap. Het ruikt naar rook van de vuurtjes, die mensen hier graag stoken en wij genieten!