Lincoln, Oregon

Klamath, Californië, 1 juni
Vanuit Philo zijn we via de kustwegroute, naar Leggett gereden en hebben daar de 101 naar Klamath genomen, een prachtige tocht door de bergen, met af en toe een ocean view.
Onderweg hebben we geluncht en uitgebreid boodschappen gedaan, zodat de dag al ten einde liep toen we in Klamath arriveerden.
Het weer klaarde wat op en we besloten er een dag te blijven om het Redwood National Park dat er vlak onder ligt te bezoeken.
We hadden veel bekijks op de camping en waren na 3 bezoekers laat met eten.
De volgende dag hadden we een avontuurlijke tocht, die Wil doorgaans met Ed maakt, maar bij afwezigheid van Ed, was ik er in zijn plaats.
In het Redwood State park ging een ongeplaveide weg door de bergen naar zee en het leek ons leuk om daar een mooie wandeling te maken. De ongeplaveide weg was ongeveer 4 meter breed en bedekt met een 1 tot 2 cm dikke laag gele leemachtige modder, waardoor hij na de regen van de laatste tijd spekglad was. Aan de zijkanten was een diepe greppel voor de afvoer van water en daarnaast steile hellingen. De weg zelf steeg en daalde, met veel bochten, zodat je tegenliggers niet zag aankomen. Omdat we geen 4wiel aandrijving hebben was het geen optie om stil te staan op een helling. Wil genoot. Hij vond het echt een uitdaging. Eenmaal bij zee aangekomen hebben we een heel mooie tocht gelopen door een natte vlakte achter een ongeveer 2 meter hoge zandwal. De vlakte was begroeid met gras, grote vlakken met blauwe lupine, licht- en donkergele brem en hier en daar wat dennen. We hebben daar lekker onze boterhammen met pindakaas gegeten in het gras naast wel 12 grazende elanden en op de achtergrond de ruisende grote oceaan. We voelden ons helemaal gelukkig.
Daarna moesten we weer terug over dezelfde weg, die, dat vergat ik zonet te vertellen, ook nog door 3 beken liep, waarvan je de bodem niet kon zien, vanwege de modder en je ook niet wist of hier ook niet van die enorme gaten waren, zoals in de rest van de weg het geval was.
Enfin, zoals ik al zei, Wil genoot, stuurde de auto van links naar rechts, gaf hier gas en remde daar af, passeerde rakelings zijn tegenliggers en kwam behouden thuis!
Ik spaar Amerikaanse kwartjes. Iedere staat geeft zijn eigen kwartje uit en omdat deze camping zo’n aardige oude man als beheerder had en hij toch niets te doen had, want de camping was klein en niet al te vol, vroeg ik hem of hij kwartjes had (die hebben ze altijd in voorraad voor de wasmachines) en of ik daartussen mocht kijken naar kwartjes die ik nog niet had. Dat mocht en nu hoef ik er nog maar 3 te hebben dan heb ik ze allemaal, zelfs American Somoa! Goed he.

Coos Bay, Oregon, 2 juni
Vandaag zijn we doorgereden naar Coos Bay in Oregan, waar we al om lunchtijd waren. Na het eten zijn we lekker naar het strand gegaan, hier vlak bij en hebben daarna nog een aantal uitzichtpunten bezocht, waarvan één met onder ons rotsen met allemaal zeehonden en zeeleeuwen.
Wat is deze kust toch prachtig met die groene bergen en al die rotsen bij de zee. Je hebt baaien met woedende grote golven en heel liefelijke baaien, met veel groen en ze zijn allemaal prachtig, vooral als de zon schijnt, wat hij eindelijk weer eens volop deed.
Aan het eind van de middag vonden we in de haven het ”High Tide” restaurant met uitzicht op de baai en daar hebben we Clam Chowder (vissoep) en garnalencocktail met een lekker glaasje wijn genomen om de dag goed te besluiten. De chowder werd aangeprezen als de lekkerste van Oregan en zo smaakte hij ook, vond Wil.
Morgen rijden we verder langs de kust en als het weer dan goed is kunnen we eens een strandcamping nemen. Zoals jullie zien, elke dag wat nieuws en never een dull moment.

Coos Bay, 3 juni
We waren op tijd klaar om verder naar het noorden te trekken, maar omdat je toch een keer pech moet hebben in de vakantie, kwam die vandaag. Ik wilde de caravan met de mover achteruit rijden zodat ik de auto kon aankoppelen. Toen bleek, dat de aandrijfrol links niet meer los van de caravanband kon en zo het wiel blokkeerde. Dat was me al eens eerder overkomen en wist nog hoe ik het toen had opgelost. Maar die vlieger ging niet op. Er bleek een vitaal onderdeeltje geknapt te zijn. Daar zit je dan in een land, waar men niet weet van het bestaan van een mover, laat staan, dat men weet hoe dat te repareren. Nu waren we op dit soort situaties voorbereid door lid te worden van de Road Assistance van Good Sam, zeg maar een soort ANWB pechhulp. Ik belde op, werd te woord gestaan door een uiterst vriendelijke jongeman, die zei, dat hij het intern moest overleggen en dat hij terug zou bellen. Na anderhalf uur had ik nog niets gehoord, dus ik belde zelf maar eens weer. De vriendelijke meneer vertelde, dat men geen raad wist met het probleem en dat wegens de drukte pas volgende week dinsdag iemand kon komen kijken. En dat zegt hij dan tegen iemand die toch al gemakkelijk een hoge bloeddruk krijgt.
Gelukkig had ik een installatieschema van de mover en na enig nadenken besloot ik de mover, die onder de caravan aan de chassisbalk is bevestigd zo te verplaatsen, dat de aandrijfrol los kwam van het wiel. Waardoor wij wel verder konden rijden, maar de mover even buiten bedrijf is.
Intussen was het al middag, maar het was schitterend weer en we reden één van de mooiste wegen tot nu toe, de Hwy 101 langs de kust van Oregon, langs bergen en dalen, toeristische dorpjes en overal schitterende uitzichten.
En nu zitten we in Lincoln City op een heerlijk rustige camping aan de rivier in de zon een biertje te drinken. De zon gaat onder, het kampvuur brandt. Wat wil een mens nog meer?

Lincoln City, 4 juni
De dag begint erg verdrietig. Op de mail lezen we het bericht van Joost, dat zijn goede vriend Thomas is overleden. We herinneren hem nog goed als getuige van het huwelijk van Joost en Danielle nu bijna een jaar geleden. Hij was toen al ernstig ziek. Het nieuws raakt ons erg. We bellen Joost om contact met hem te hebben. Op zo’n ogenblik is het niet gemakkelijk om zo ver van Nederland te zijn. Daarna is het ook niet mogelijk weer in vakantiestemming te komen. We lopen een eind langs het strand. Langzamerhand gaat het weer wat beter. Emmy wil nog naar een outlet-mall hier in de buurt om haar garderobe aan te vullen. Het eindigt ermee, dat ik meer kleren in mijn tas heb dan zij.
We blijven hier nog een dag en gaan maandag richting noorden.

Lincoln City, 5 juni
’s Ochtends doen we rustig aan. Emmy maakt wat schoon in de caravan en ik laat de auto wassen, die er inmiddels als een echte outback-car uitziet, vooral na de cross door het Redwood State Park. Het ziet er wel stoer uit vind ik, maar Emmy wordt er smerig van als ze er langs loopt, zegt ze. Ook moet de fietspomp gerepareerd worden. Een of ander rubbertje is kapot. Een nieuwe pomp kopen is geen optie, want hier zijn andere ventielen op de fietsen, als die er al zijn. In de plaatselijke ACE hardstore leg ik mijn probleem voor en voor ik het weet wordt mijn handpompje gedemonteerd en van een nieuw geïmproviseerd rubbertje voorzien. Ook dit is Noord Amerika.
Op de fiets gaan we 15 km verderop naar Depoe Bay, waar we wat over de brug hangen om naar de haven te kijken. Op de oceaan zien we warempel nog grijze walvissen, die op weg zijn naar Alaska. Het weer is bewolkt en wat koeler dan gisteren. Op de camping blijkt de buurman in Alaska opgegroeid te zijn, dus we worden ruim voorzien van praktische tips.