Van Brits Columbia naar Yukon

Burns Lake, 22 juni
Vroeg opstaan , ja waarom eigenlijk? We zijn goed uitgeslapen en hebben (alweer) zin in een mooie dag. Het is wel droog maar flink bewolkt.Nog een keer ontbijten op de steiger aan het meer. We complimenteren de receptie met hun mooie camping . Daarna op de Cariboo hwy richting Prince George en daarna over de Yellowhead hwy 16 richting Prince Rupert. Het is bewolkt en de bergen rondom ons zijn bedekt met wolken. 10 graden, maar in de auto is het lekker. Toch maar maar eens nieuwe muziek aanschaffen, want Willy Nelson en countrymusic kennen we inmiddels wel. Er is veel vrachtverkeer, dat ons regelmatig wil passeren (met zeker 110 km per uur en met kolossale afmetingen). Weer nauwelijks dorpen of steden en wat we zien is zeker niet de moeite waard om te bezichtigen, zoals vele van de Noord-Amerikaanse steden langs de highways. We zeggen tegen elkaar, dat een beetje zon en helder weer veel bijdraagt aan de schoonheid van Brits Columbia, maar vandaag valt dat een beetje tegen.
We eindigen in Burns Lake op een camping, nou ja, meer een plaats, waar je kunt parkeren, weliswaar gratis, dus het water moeten we bij het plaatselijke tankstation halen. Burns Lake is een indianenreservaat. Emmy wil nog een brief posten, maar de Canadese PTT heeft de postbezorging stilgelegd in verband met de cao-onderhandelingen. Het is ook overal hetzelfde. Wat wel gelijk blijft is dat Emmy vandaag heerlijk kookt. Vroeg naar bed.

Hazelton, 23 juni
Het is wel droog maar flink bewolkt. We hebben goed geslapen op een camping, die gratis is, maar een beetje dubieus, alsof er van alles kon gebeuren. Wassen met washandje bij de wastafel (we raken er zeer bedreven in), inpakken en wegwezen. Nog even wat boodschappen doen bij de supermarkt. Vandaag weer een sombere dag, regen en koud. We moeten na het mooie voorjaarsweer in het zuiden van de VS en de nationale parken toch weer wennen aan dit klimaat, wat wij alweer een maand meemaken. We stoppen vroeg in Hazelton, een Gitxsan-indianengebied met veel historie en musea. Daar is het wel weer voor vandaag. Mooie en gerieflijke camping. ’s Middags maken we een interessante rondleiding mee en zien gerestaureerde gebouwen, die te maken hebben met hun religie, cultuur en dagelijkse omstandigheden. Wat zijn er toch veel dingen op deze wereld, waar je geen weet van hebt, maar die toch razend interessant zijn. We maken nog een wandelingetje door het dorp, maar daar is niet veel te beleven. ’s Avonds zijn we moe. Zelfs geen spelletje. We worden ouder.

Iskut, 24 juni
Voordat we uit Hazelton vertrekken, rijden we nog naar Kispiox, waar we een aantal totempalen bewonderen in een dorpje, dat bestaat uit golfplaten en verroeste auto’s. Niemand te zien ’s morgens om 9 uur. Liggen alle indianen nog op bed of hoe zit dat?
In een mengelmoes van regen en bewolking rijden we verder, eerst nog een stukje richting Prince Rupert en dan bij Kitwanga omhoog richting Yukon over de Cassiar Hwy. Nog ongeveer 750 km te rijden tot de Alaska Hwy. De weg is schitterend en had nog mooier kunnen zijn als het helder weer was geweest. Nu zien we helaas weinig van de bergen, omdat die in de wolken zijn gehuld, maar de omgeving is majestueus, hoge bergen, afgewisseld door brede valleien. We zien zwarte beren de weg oversteken en weten ze nog net te ontwijken. Je moet echt uitkijken. We zijn gewaarschuwd voor moose, een amerikaanse eland ter grootte en zwaarte van een paard. Als je die aanrijdt komt die zo via je voorruit naar binnen. Maar gelukkig zien we die in het geheel niet. We eindigen in Iskut, wat toch wel een mooie camping heeft. En wat meer is, de eigenaresse van de camping verkoopt ons het lekkerste brood van heel Noord Amerika. We smeren ons flink in met deet, want de mosquito’s zijn aardig actief in deze omgeving. We staan als enigen op deze camping. Het seizoen moet nog beginnen klaarblijkelijk.

Boya Lake Provincial Park, 25 juni
’s Morgens mooi weer, helder en de zon schijnt. Zou het dan toch beter worden, zoals de weervoorspelling zegt? De Cassiar Hwy wordt er in ieder geval nog mooier van. We rijden op ons gemak op een prima geplaveide weg met nu schitterende uitzichten op de bergen rondom ons. De weg slingert zich door de diverse valleien. Nauwelijks verkeer tot onze verbazing. Weer een paar beren langs de weg en een paar geiten. De laatste laten zich gemakkelijker fotograferen dan de beren. Een overstekende beer fotograferen is ook niet gemakkelijk trouwens, als je het beest ontdekt en niet meer precies weet waar je je fototoestel hebt gelaten. In Jade City bezoeken we een winkel met voorwerpen van jade, dat hier gedolven wordt. Gelukkig past de kleur niet zo bij Emmy, dus we kunnen zonder aankopen doorrijden. We hadden oorspronkelijk het plan door te rijden naar Watson Lake in Yukon, maar een klein campinkje in Boya Lake Provincial Park verleidt ons om hier te overnachten. Romantisch uitzicht over het Boya Lake met zijn water van smaragdgroen. Bier en wijn smaken voortreffelijk.

Watson Lake, 26 juni
Even een correctie op gisteren. Het was niet allemaal even positief. Bij het naar bed gaan ontdekken we al een groot aantal muggen, die we zo goed mogelijk proberen te elimineren. Maar in de loop van de nacht komen ze in alle hevigheid terug. We worden lek gestoken. We proberen ze te voorkomen met deet en een klamboe, maar echt afdoende is het niet. Als dit ons voorland is in Alaska worden we daar niet vrolijk van. Vroeg uit bed. Douchen en wegwezen. De weg naar Watson Lake is prima. De zon schijnt en de prachtige bergen en valleien brengen ons weer tot rust. In twee uur hebben we een goede camping gevonden aan het begin van de Alaska Hwy. Hé, hier zijn geen muggen. We zijn in een oogwenk geïnstalleerd en bezoeken Watson Lake, beroemd om twee dingen: het Sign Post Forest en het Northern Light Center. Het Sign Post Forest is erg vermakelijk. Toen de Alaska Highway werd aangelegd in 1942, was dat na de aanval van Japan op Pearl Harbour. Er was geen goede verbinding tussen de “Lower” Verenigde Staten en Alaska en men was bang, dat de kust van Alaska zo niet goed te verdedigen was. Dus het leger heeft in no-time de Alaska Hwy aangelegd. In Watson Lake heeft een soldaat voor de grap een wegwijzer naar zijn woonplaats geplaatst, andere soldaten volgden dat na en na de oorlog deden veel toeristen dat ook. Nu zijn inmiddels ruim 30.000 plaatsnaamborden geplaatst en het is een vermakelijk gezicht (zie foto’s). Het is erg grappig tussen de borden rond te lopen en dan opeens een bord met Eelde-Paterswolde te zien.
Ook is er een interessant Noorderlichtmuseum, maar daar zijn we niet meer aan toe gekomen. Maar we komen op de terugweg hier nog weer langs. Wie weet.
Op de camping zijn er nog steeds geen muggen, dus er is nog hoop.

Telsin 27 juni
We slapen tot 8.30 uur, een ongekende prestatie. Geen muggen, dus we halen de slaapschade goed in. Vandaag begint onze tocht op de Alaska Hwy. De start is geweldig: half bewolkt, schitterende weg met weinig verkeer en de uitzichten zijn fantastisch op verre bergen met sneeuw op de top, rivieren en watervallen. We stoppen onderweg om een wandeling te maken en worden weer verrast door snelstromende creeks (zie hier ook foto’s). Je zit hier inderdaad aan het eind van de wereld. Als de weg wat hoger komt en de uitzichten weidser worden, zien we zo ver het oog reikt bossen en bergen. Een enkele creek langs de weg zorgt voor wat afwisseling. We stoppen in Teslin, een indianenstadje met een oude geschiedenis. Natuurlijk hier ook weer een museumpje met veel informatie daarover. Altijd leuk. Het dorpje is verder niet zo interessant. Wel een mooie foto gemaakt vanaf de andere kant van de brug.

Whitehorse, 28 juni
Het laatste stuk naar Whitehorse is nog geen 200 km lang, dus voor de middag staan daar we al op een stadscamping. Nu is het nog rustig, maar aan het eind van de dag is het er bomvol. We zoeken Paul op bij zijn huis. Hij is hard aan het werk met de verbouwing daarvan. Er wordt een groot stuk aangebouwd om meer ruimte te creëren, en het dak zit er al op. We spreken af om ’s avonds samen te gaan eten in de stad en gaan met zijn tweeën Whitehorse in. Het is in verhouding tot wat we de laatste weken hebben gezien een heel grote stad, mooi gelegen aan de Yukon River. We slenteren wat door het centrum. Veel leuke winkels met originele producten. Verrassend eigenlijk.
’s Avonds gaan we gezellig eten in de stad met Paul, Jennifer en de kleine Stellan, die na anderhalf jaar inmiddels het lopen al aardig onder de knie heeft. We kletsen wat af en spreken af met elkaar morgen te lunchen in de stad, vlak bij het kantoor waar Jennifer voor de overheid werkt.

Whitehorse, 29 juni
Emmy en ik lopen ’s morgens eerst een stuk langs de Yukon River richting Whitehorse, maar we hebben om 11 uur bij Paul afgesproken om zijn werkplaats te zien. Vanwege de verbouwing is het wat rommelig, maar we krijgen een goede indruk van de prachtige meubelen, die hij maakt, waaronder een fraaie Rietveldstoel. Wat kan hij mooie dingen maken met zijn handen. Om twaalf uur zijn we in het centrum van Whitehorse om de start van de befaamde kano-wedstrijd Whitehorse-Dawson City te zien. 500 km lang maar liefst en de kanoërs doen dat binnen 48 uur zonder te slapen. Een uitputtingsslag, maar bij de start is daar nog niet veel van te merken, zo snel gaan ze er vandoor. We lunchen lekker in de stad en als Paul en Jennifer weer aan het werk gaan, maken Emmy en ik nog een rondje in de stad. We laten intussen de auto een grote beurt geven bij de Canadian Tyre, zodat we zonder problemen door Alaska kunnen. In Whitehorse is een leuk historisch museum met uiteraard veel aandacht voor de goldrush, maar ook veel informatie over geologie en natuur. In ons spelletje Triomino ’s avonds eindigt Emmy als kampioen van het heelal.

Whitehorse, 30 juni
Alweer de laatste dag, voordat we echt naar Alaska gaan. De auto rijdt weer prima en verdient een schoonmaakbeurt van binnen en buiten. We spreken met Paul en Jennifer af, dat we morgen voor het vertrek naar Skagway nog even langs komen. We willen graag de fietsen en wat bagage bij ze stallen, omdat we dat in Alaska niet nodig hebben. ’s Middags bezoeken we de S.S. Klondike, een gepensioneerde raderboot, die in het begin van de vorige eeuw nog werd gebruikt voor transport van erts over de Yukon River. Daarna lopen we een eind langs de Yukon River en komen uiteindelijk bij de stuwdam met een geweldig lange vistrap, die maar liefst 20 meter hoogteverschil moet overbruggen. Een aardige tentoonstelling geeft alle informatie over de zalmtrek. Deze vissen moeten maar liefst 3000 km vanaf de Beringzee de rivier opzwemmen om te kunnen paaien en overleven het niet. We horen, dat ze over ruim een week langs Dawson City komen, als wij er hopen te zijn. Verder blijft het de hele dag droog en dat is in deze tijd al heel wat. Morgen is het Canada Day, een feestdag nog daterend uit de tijd, dat Canada nog erg Brits was. Iedereen heeft vrij en alles is dicht. Maar veel festiviteiten, parades enz. Dan rijden we over de White Pass naar Skagway en blijven daar een nacht op de camping. Dan zijn we in Alaska. Dat betekent, dat we de klok weer een uur moeten terugzetten. Dan is het 10 uur vroeger dan Nederland. Zaterdag maken we met de veerboot een tocht van 6 uur naar Juneau, de hoofdstad van Alaska. Ed en Corien zijn daar dan inmiddels. De muggen zijn hier aanmerkelijk minder actief dan we dachten.