Alaska, Fairbanks

Dawson City, 10 juli

Vanmorgen hebben we de Dredge 4 bezocht.
De Dredge is een grote machine, eigenlijk meer een soort industriehal met 3 verdiepingen, die goud graaft. Het was een enorm ding en kostte een vermogen, maar ze hadden hem er na een jaar al uit en hebben er vervolgens miljoenen mee verdient. We kregen een interessante toelichting op de werking en nog heel veel informatie over het gouddelvers gebied en het goud graven zelf. Het moet toen een koud en zwaar werk geweest zijn en volgens Toms moeder is het dat nog steeds.
Toch leuk om er zoveel over te leren. Als je er bent spreekt het je ook meer aan.
Vanwege de zondag hebben we daarna koffie met apfelstrudel genomen en zijn op weg gegaan naar Chicken.
Eerst met het kleine pontje over de grote rivier en daarna over de Top of de World.
Dat is een dirt road, niet geasfalteerd, van zo’n 200 km. Natuurlijk zijn er veel kuilen en moet je goed oppassen daar niet in terecht te komen. Maar mooi!!
Je rijdt als het ware over de kammen van de bergen en hebt zulke schitterende uitzichten op de lange dalen en verschillende soorten bergen, dat je de rest graag voor lief neemt.
Tom woonde daar ergens halverwege, de laatste 20 km naar hun huis kun je alleen met een 4 wheeldrive rijden. Als het flink regent wordt de weg modderig en glad en s’winters , van oktober tot april, is hij afgesloten. Dat betekent dus thuis blijven en zien dat je de winter, met in november al 40C vorst, doorkomt. Toen de kinderen tieners werden hebben ze een huis in Dawson City genomen, waar ze de winter doorbrachten en nu de kinderen uit huis zijn, gaan ze s’winters naar Mexico, lekker naar de zon!
Wel een hard leven zei Toms moeder.
Het weer werd steeds mooier en het zicht was geweldig, daar boften we erg mee.
Om een uur of 4 passeerden we de Canadees/Amerikaanse grens in de middle of nowhere. Natuurlijk moesten we wachten en werd er binnen van alles gecheckt.
Tenslotte kunnen terroristen ook in Alaska kwaad doen en komen ze bij voorkeur het land via zo’n weg binnen. Toch!
In Chicken (36 inwoners) stonden we op een soort grote parkeerplaats met droogtoiletten, 1 kraan voor ons allen en 2 douches. Van de douches kreeg je 1 min. water voor 4 Amerikaanse kwartjes en er hing een briefje bij waarop stond, dat je zuinig moest zijn met water, omdat alles gehaald moest worden! Dus hebben we het bij die ene minuut gehouden.
We konden lekker buiten eten, heel gezellig zo met elkaar en daarna zijn Corien en ik gaan lezen, waarbij ik de mannen lekker hoorde ouwehoeren bij het kampvuurtje buiten.

Delta Junction 11 juli

Vanmorgen op tijd weggegaan, want het schiet allemaal niet hard op langs zo’n weg en we hadden 300 km. te gaan. Tot onze verrassing was de weg na zo’n 10 km. opeens geasfalteerd en konden we beter opschieten. Ook nu weer prachtige vergezichten en af en toe een parkeerplaats met een informatie bord over de dieren en planten, die er voor komen of over de native bevolking (Athabasca indianen). In Amerika doen ze dat veel, informatieborden langs de kant van de weg, erg leuk. Via Tetlin Junction kwamen we weer op de Alaska Highway terecht, die we tot Delta Junction moesten volgen, daar houdt hij op.
Op de terugweg nemen we hem helemaal tot aan Dawson Creek.
Na de Top of de World was het een saaie rechte weg en ik was blij dat we bij de camping waren. Er is hier een heerlijk meer, waar we bij de bootlaunch, waar je je boot te water laat, lekker de auto van z’n laag Top of de World modder hebben ontdaan en gezwommen en met Ed en Corien in de zon een lekker bierje met pinda’s en chips genomen hebben. Wat een leven he!
Corien heeft steaks gebakken en ze smaakten heerlijk.
Morgen verder naar Fairbanks, de meest noordelijke stad van Alaska en voor ons ook de noordelijkste die we ooit bezocht hebben.

Fairbanks 12 juli
Gistermorgen regende het toen we wakker warden. Gelukkig werd het al vlot droog en het was niet koud. Na het eten groetten we Ed en Corien, die op hun eigen tijd naar Fairbanks zouden rijden en vertrokken om naar de oliepijpleiding te gaan kijken, die daar vlak bij langs liep.
Wat een gevaarte hoog boven de grond. Imponerend hoor.
Daarna zijn we naar Rika’s roadhouse gegaan. Dat is een van de voormalige gasthuizen aan de rivier, waar goudzoekers en andere reizigers konden eten en overnachten.
Deze was van een vrouw geweest, Rika Wallis, die daar behalve een gasthuis ook koeien en kippen hield, de post regelde voor de omgeving, een beroemde groente tuin had en dat allemaal in haar eentje. Soms kreeg ze hulp van doortrekkende goudzoekers, die dan een poosje bleven hangen en voor haar gras maaiden in de moerassen rondom, voor het hooi voor haar koeien in de winter.
Ze is 94 jaar geworden en ligt begraven op haar eigen grond.
Ze heeft vast een druk, maar afwisselend leven gehad. Zo’n oma van mijn moeders kant had ik ook.
Daarna zijn we een paar uur gaan lopen, daar waren we zo aan toe na al dat zitten. Netjes over de gravelweg langs de rivier, want we zijn heel benauwd hier te verdwalen.
s’Middags zijn we naar Fairbanks gereden, een klein stukje verder.
Vlak bij ligt het dorpje Northpole. Daar woont Santa Claus.
Kinderen kunnen hun wensen en groeten naar hem opsturen en dan krijgen ze ook altijd bericht terug. Natuurlijk was hij thuis, dus hebben we hem bezocht.
Hij bleek een aardige oude goedlachse man te zijn en als Amerikaan natuurlijk in voor een praatje. Hij vertelde dat hij door Nederlanders via New Amsterdam naar Amerika was meegenomen, zodat hij nu ook hier cadeau’s uit kon delen.
Ik mocht voor de foto even op zijn schoot zitten en we konden veel kadootjes kopen in zijn voorraad winkel, want buiten Sinterklaas en Kerst geeft hij niets weg.
Ed en Corien ontmoetten aan het meer, waar we gisteren waren, aardige Amerikanen, die hen meenamen voor een boottochtje, hen goede tips en hun tel. nummer meegaven en hun uitnodigden voor de volgende dag. We weten nog niet of ze daar op in gaan.

Vanmorgen hebben Ed en Corien een afspraak gemaakt met hun nieuwe vrienden en zijn Wil
en ik een boottocht gaan maken over de Cheena river met een raderboot.
Het was een hele grote en hij stopte regelmatig voor een demonstratie of een excursie. Zo stopten we bij een slede honden fokkerij en opleidingsfarm, waar we de puppies mochten bekijken en een demonstratie van sledehonden konden zien. s’Winters houden ze grote wedstrijden met sledehonden. De langste is de Yukon Quest, nl. 1000 mijl (1600 km) tussen Whitehorse en Fairbanks .
Sledehonden kunnen wel zo’n 200 km per dag afleggen. Je kunt ze niet mennen, ze reageren op je bevelen, dat wil zeggen, de Alfa hond reageert op je bevel en de rest volgt.
Het zijn magere werkhonden en lijken weinig op die wel doorvoede dieren die op de ansichtkaarten staan. Het was heel interessant om ze eens echt aan het werk te zien.
Een andere stop hadden we bij een nagebouwd Indiaans Viskamp.
Indianen gebruiken veel sledehonden, die behoorlijk kunnen eten. Als ze flink moeten werken eten ze wel zo’n 3 kg. vlees per dag.
Daarom vangen indianenstammen al van oudsher veel zalmen als die over de rivieren trekken. Ze drogen ze dan en gebruiken ze het jaar door als voedsel voor de honden en henzelf natuurlijk.
Ze hadden al vrij vroeg een soort vismachine geconstrueerd van takken en planken en doeken, die de zalmen uit het water schept, een zogenaamd viswiel, en daarmee konden ze wel 500 zalmen per dag vangen.
Die moesten dan schoongemaakt, gedroogd en gerookt worden, vandaar dat zo’n hele stam naar een viskamp moest, want iedereen was nodig om het karwei te klaren.
We hadden er al wel eerder over gehoord, maar dat is toch anders dan het met eigen ogen zien.
Het was een heerlijke zonnige middag en we hebben erg van deze tocht genoten.
Vanavond bleek een voorband van de Plantinga-camper zichtbaar zacht.
Wil en Ed zijn hem op gaan pompen, zodat we morgen kunnen controleren of hij lek is of niet.
Morgen vertrekken we naar het Denali Nationaal Park, waar we waarschijnlijk geen internet of telefoon verbinding hebben, dus de volgende pagina kan wat op zich laten wachten.