Valdez, Alaska

Kenai 21 juli,
Vanuit Cooper Landing reden we in een korte rit naar Kenai.
Daar wachtte ons een verrassing.
In Kenai was het nl. hoog seizoen zalmen vissen.
We hadden besproken op een camping op een rif vlak boven de Cooper Bay, waar het allemaal gebeurde en zaten dus eerste rangs.
Zalmen worden geboren in riviertjes en kreken, soms duizenden km. land inwaarts.
Na 1 a 2 jaar zwemmen ze naar zee en blijven daar 3 jaar. Ze groeien daar uit tot flinke vissen en zwemmen daarna naar de rivier of kreek, waar ze geboren zijn, waar ze paren, hun eitjes leggen en vervolgens sterven.
Voor ze de rivier op zwemmen, blijven ze een dag of 5 in de monding hangen om te wennen aan het zoete water. Op dat punt ligt Kenai.
We zagen honderden mensen tot hun middel in het water staan met een enorm schepnet met een doorsnee van wel zo’n 2 meter in hun hand, bezig de vissen uit het water te scheppen.
Op hun koelboxen met ys en een plankje erboven op sloegen ze dan met een knuppeltje de vis dood, sneden z’n kop eraf en maakten hem schoon, voor hij de koelbox in ging.
Het strand lag bezaaid met vissenkoppen en ander visafval.
Ik werd helemaal naar van dit tafereel en moest gewoon een poos liggen om ervan bij te komen.
Al die opgewonden vissers, die maar door visten, ook al hadden ze zoveel vis dat ze er het hele jaar van konden eten. En dan te weten dat we overal elders in Alaska gelezen hadden over de progamma’s om de zalm in de rivieren terug te krijgen, omdat ze met uitsterven bedreigd worden.
Ik begrijp niet hoe dit kan in zo’n natuur minnend land als Alaska.
Vroeger deden de Eskimo’s dit ook, maar zij hadden de zalmen nodig als voer voor hun sledehonden, waarmee ze de winter overleefden, dat lag anders.
We zijn de volgende dag naar een State camping in het Captain Cook Park gegaan, in het bos en vlak aan zee, maar zonder vissers.
We hadden allebei een grote plaats met een vuurkorf, het weer was heerlijk en we hebben naar hartenlust gestookt, gewandeld langs het strand, met allemaal verschillende soorten stenen en zijn lekker uitgerust. Ed heeft mijn haar geknipt en hij heeft het keurig gedaan!
Maandag zijn we doorgereden naar Homer, dat ligt op het meest zuidelijke puntje van Kenai Peninsula aan de mooie Kacheman Bay.
We hadden een camping, waar we niet verder dan 10 meter van het water stonden, met een prachtig uitzicht op de tegenoverliggende bergen, met hun talloze gletsjers.
In de baai zwommen honderden zeeotters. Dat zijn zulke grappige beesten. Ze zijn bruin met een wit gezicht en laten zich op hun rug drijven in het water met hun poten gevouwen over hun buik. Zo dobberen ze daar met z’n allen.
Ze waren een gemakkelijke prooi en hun vachten brachten veel geld op, dus werden ze in de vorige eeuw bijna uit gemoord. Nu zijn ze beschermd en groeit hun aantal.
In Homer heb je een schiereiland, een soort natuurlijke brede pier, de Spit genaamd, waar het toeristen leven zich afspeelt. Wij hadden al boot tochten en vliegtochten naar gletsjers gemaakt, dus hebben we nu tijd besteed aan winkeltjes, restaurants en het mooie Visitor Centrum. We hebben nog een mooie wandeling langs de berg gemaakt, waar we vooral veel planten en bloemen hebben gezien.

Anchorage 23 juli

Vanmorgen zijn we vanuit Coopers Landing richting Anchorage gegaan. Onze stuurbekrachtiging is lek en hoewel de garage in Whitehorse had gezegd dat het geen kwaad kon, waren we toch een beetje ongerust vanwege het gierende geluid dat hij maakte als we de auto starten.
Onderweg zagen we de afslag naar Whittier, een voormalige tankhaven voor schepen uit de tweede wereld oorlog, en besloten daar ook nog even een kijkje te nemen.
Om het dorp te bereiken moet je door een kilometers lange tunnel, 1 baans, met een spoorbaan in het midden. In een uur gaat er 2 maal verkeer doorheen ( heen en terug, elk een kwartier) en 2 treinen, ook heen en terug.
Het dorp bestaat uit een enorme haven, waar een vissers vloot, tal van jachten, zeeschepen en cruise schepen liggen.
Verder zijn er natuurlijk de toeristen winkeltjes en restaurantjes, allemaal leuk om eens gezien te hebben.
In Anchorage aangekomen hebben we een Nissan garage opgezocht, waar we een afspraak voor de volgende morgen konden maken. Ze keken er wel even naar en constateerden dat het vloeistof potje inmiddels aardig leeg was, daarom hebben we daar nieuwe vloeistof in gekregen en toen was het gegier gelukkig direct over. We zijn lekker de stad in gegaan, daar hadden we de vorige keer niet zoveel van gezien en hebben vervolgens op dezelfde camping als de vorige keer geslapen. In de stad ontmoeten we een man, die naast 2 sledehonden sleden zat. Wij stelden hem daar vragen over en toen bleek dat de man, Rod Perry heette hij, al met de eerste Iditarod, de beroemdste slede honden race ter wereld, had meegedaan. Hij doet nu al 40 jaar mee en vertelde boeiend over de race en het verschil tussen toen en nu. De race is van Anchorage naar Nome over ongebaande wegen, dwars door Alaska’s wildernis in het midden van de winter. Rod heeft er een boek over geschreven, dat hij daar op het trottoir in Anchorage zat te promoten en dat hebben we toen gekocht. Hij heeft er een opdracht voor ons in geschreven: “Keep blazing new trails”. Het betekent:” Blijf enthousiast nieuwe wegen gaan”. Een mooie opdracht vonden wij.
De volgende morgen is Wil om 8 uur naar de garage gegaan en toen bleek er een lekje in het systeem te zitten. Het lekkende onderdeel zit niet in de Amerikaanse modellen en zouden dus in Japan of Nederland besteld moeten worden. Het was niet echt nodig, zeiden ze bij de garage, als we het potje maar gevuld hielden. Ze hebben een tape erop geplakt en voorlopig doen we het ermee. We hebben wel een flink aantal flesjes vloeistof mee.
Daarna zijn we op weg gegaan naar Glenallen, een flink eind rijden. Wel heel mooi, vooral het eerste deel.
Glenallen zelf ligt op een hoogvlakte, met veel meertjes en moerassen, vanwege de permafrost kan het water niet in de grond zakken.
We waren van plan op een State camping in het bos te gaan staan, maar daar was helemaal niemand en toen we uit de auto stapten begrepen we ook waarom.
De muggen hadden daar hun jaarlijkse party en dachten dat we als speciale lekkernij voor hun kwamen. Ze storten zich massaal op ons en wij maakten dat we weg kwamen.
Op weg naar Valdez kwamen we langs een mooi uitzichtpunt, hoog, met een beetje wind en wat van de weg af.
Er stonden al een paar campers, er waren bijna geen muggen en we besloten daar ook maar te blijven.
Daar staan we nu dus, met een mooi uitzicht en niet al te veel water, dus wassen we morgen pas weer af.

Valdez 29 juli
We zijn vanmorgen de bergen weer ingereden. Daar bezochten we het Visitor Centrum van het Wrangell-St Elias National Park, waar we een prachtige film over het park zagen en een interessante lezing over wolven hoorden.
Ik heb daar ook gevraagd waarom in Kenai zo volop gevist mocht worden, terwijl er elders allerlei programma’s ter bescherming van de zalmen zijn. De ranger vertelde, dat zalmen altijd naar hun eigen rivier terug gaan en dat er in elke rivier gecontroleerd wordt of er voldoende zalmen komen. Bij rivieren waar dat het geval is mogen mensen aan de monding onbeperkt vissen. In de Kenai rivier komt nog voldoende zalm, zodoende.
Het Nat. Park ligt heel hoog en is bezaaid met gletsjers. Soms zag je er wel acht tegelijk. Het weer werd steeds mooier en we hadden een schitterende tocht over een hobbelige weg. Dat hobbelige komt van de permafrost. Het ene deel van de weg ligt meer in de zon of beschutter dan het andere, waardoor de bovenlaag ongelijk ontdooit. Daardoor zakt hij hier en daar in en wordt erg hobbelig.
We kregen in Valdez een mooi camping plaatsje aan de baai en hebben de rest van de dag genoten van het mooie weer.
Morgen gaan we een kajak tocht maken. Die duurt 8 uur, dus ik ben benieuwd.

Valdez 30 juli
Om 12 uur stonden we bij het kantoortje van de kajak firma.
Op het bankje ervoor zat een jongeman in zijn eentje hard te lachen. Dat bleek onze gids te zijn.
We kregen allemaal: laarzen en een regenbroek en een afdekhoes voor de kano en een reddings vest aan en zo uitgedost gingen we op stap naar de watertaxi, die ons naar de Shoup baai zou brengen. Dat ging met een aardig vaartje en onderwijl kregen we instructie over hoe te handelen bij allerlei ongelukjes.
Na een uurtje varen, uitladen en in de kajak plaats nemen voeren we de baai in. Wat was het daar mooi, bergen, die als muren uit het water oprezen, de gletsjer aan het eind van de baai, de zon en de blauwe lucht erboven. De baai zelf was zo glad als een spiegel en heel gemakkelijk te bevaren. We zagen drieteen meeuwen, nestelend op een aantal hoge rotsen, bald eagles, een beer en later zeeotters, zeehonden en een papagaaiduikertje.
We voeren kalmpjes naar de gletsjer, waar we aan land gingen voor een korte pauze. Ook deze gletsjer zag er prachtig uit met diepe kloven en mooi blauw ijs. De hele middag hebben we lekker wat gevaren, ons vermaakt met het ijs, dat overal ronddreef en genoten van de stilte en de overweldigende natuur. Op de terugweg was het flink eb, en stond er veel meer stroming en deining. Het maakte het kayakken wat spannender en dat was ook leuk. Tegen 7 uur kwam de watertaxi ons weer halen.
We hoorden dat de zalmen waren gekomen en zijn nog gauw even gaan kijken. Heel speciaal zo’n kreekmonding vol met vis. Duizenden! Ze verdrongen elkaar in hun haast naar boven te zwemmen. Hier gelukkig geen vissers, want het is maar roze zalm, de minst lekkere.
Op de terugweg zagen we een flinke Coastal Brown Bear, een forsere uitvoering van de gewone bruine beer. Dat komt omdat hij zoveel zalm eet. De beer stond in de baai te vissen en het was een koddig gezicht om te zien hoe hij achter de vissen aanging.
Eigenlijk moet je s’morgens heel vroeg beren gaan kijken, maar Corien en ik zijn al zo blasé, dat we er niet meer om 4 uur voor op willen staan.
Dat wordt dus later.