Whitehorse, Yukon

Valdez 30 juli
We hebben ruimschoots de tijd om de reis naar Whitehorse te maken, dus nemen we de tijd voor een rustig afscheid. s’Morgens vroeg gaan we nog even kijken bij de rivier met de zalmen in de hoop wat meer beren te zien, maar die hebben hun ontbijt al achter de rug. Op de terugweg zien we nog een jonge zwarte beer, maar die schrikt zo van ons dat hij zo hard hij kan weg rent en in de bosjes verdwijnt. We stappen niet uit voor het geval moeder beer ook in de omgeving is. Als we thuis komen blijkt de buurman 4 grote moten roze zalm voor ons achteruit gelegd te hebben, want die moeten we natuurlijk wel geproefd hebben als we in Alaska geweest zijn. Wat zijn het toch aardige mensen, die Amerikanen!
Ed controleert nog even zijn banden, hij had er tenslotte al 2 keer 1 lek en jawel hoor, de 3e lege band. Gelukkig nog in Valdez, waar de firma CruiseAmerica een vertegenwoordiger heeft zitten, die ook op zondag werkt, zodat het euvel in een uurtje weer verholpen is. Ondertussen wandelen wij door nieuw Valdez, met zijn kaarsrechte straten plan en volstrekt saaie flats.
Valdez is in 1964 door een aardbeving en een daarop volgende tsunami helemaal verwoest en op een andere plaats weer opgebouwd.
De haven is erg leuk, maar voor de rest hoef je er niet heen te gaan.
Tegen 12 uur rijden we weg, een heel mooie tocht door bergen, die als hemelhoge muren om je heen staan. Veel, heel veel gletsjers en sneeuw. Heel indrukwekkend, maar ook wel wat benauwend.
We rijden lang door en stoppen pas om een uur of 5 bij een klein privé campinkje aan een meertje. Daar krijgen we een mooi plaatsje. Ed bouwt een vuurtje en Corien kookt een pasta met garnalen. Wil maakt er de salade bij en ik heb vrij. Best wel lekker, want ik reed en het laatste stuk van de weg was gravel, zoals hier wel vaker voorkomt en dan moet je goed opletten, want er zijn veel bumps (hobbels) en het is glad met dat losliggend gesteente. Voor tegenliggers moet je zo ver mogelijk uitwijken, want een barst in je voorruit is hier heel gewoon.
We aten heerlijk en zijn op tijd naar bed gegaan.
De volgende morgen hebben we tot 11 uur een beetje rond gelummeld, lekker in de zon en aan het water. Even een praatje met de hond en de eigenaar van de camping. Ik vroeg haar of het niet erg eenzaam was hier in de winter, want er is echt in verre omtrek helemaal niets, behalve dan die prachtige natuur. Maar nee, ze vond het helemaal niet eenzaam. Ze werkte in de winter 1 dag in een Native (indianen) dorp naar het zuiden en 1 dag in een Native dorp in het noorden en zondags was er natuurlijk de kerk en de rest van de dagen was er altijd wel wat te doen om huis en haard draaiende te houden. Nee hoor het was hier helemaal niet eenzaam!
Tijdens onze tocht richting Tok weken de bergen langzaam uiteen en werden de dalen wijder. Van dit landschap houd ik het meest, om elke bocht van de weg weer een nieuw ver gezicht. Dit is het Alaska dat je kent van die schitterende foto’s op kalenders. In Tok moesten we een nieuwe voorlamp en een ruitenwisser kopen. De plaats staat aangegeven als een knooppunt van wegen, waar de reiziger alles kan krijgen wat hij nodig heeft. Maar voorlampen en ruitenwissers horen daar niet bij. De garage heeft het hele dorp rond gebeld, maar nee.
Gelukkig was het ook mogelijk om zonder dat verder te rijden, dus kijken we in Whitehorse verder. We passeren zonder veel tijd verlies de grens en nu ligt Alaska dus weer achter ons.
Een schitterende en afwisselende tocht!
We vinden een plaatsje voor de nacht op een tamelijk verlaten State camping aan een meertje.
Er is een wc, maar water haal je uit het meer. Gelukkig hebben Ed en Corien een grote watertank en mag ik daar s’morgens zelfs even douchen.
De zon schijnt als we wakker worden en we besluiten niet al te ver door te rijden om van het mooie weer te kunnen genieten. Ook nu weer een prachtig tochtje. We zien niet veel dieren tijdens deze reis, een raaf, veruit de meest gespotte vogel in Noord Amerika, wat trompetzwanen, en tenslotte een flinke bruine beer, die vlak voor onze auto de weg op komt kuieren, zodat we haastig moeten stoppen, en de auto eens omstandig opneemt. Hij zal dit model ook wel niet vaak zien. Rond de lunch zijn we bij het Kluane Lake, vinden daar een heel mooi plekje aan het water en hebben een aller plezierigste middag met een boek in de zon, een verkenningstocht in de omgeving, een biertje en een glaasje wijn op borreltijd en een lekkere steak daarna. s’Avonds zitten we nog lang om het kampvuur te praten en te genieten van de zonsondergang op de besneeuwde toppen van de hoge bergen in de verte.
Morgen rijden we naar Takhini Hot Springs en moeten Ed en Corien gaan pakken.
Hun vakantie is dan voorbij.
Kluane Lake 3 augustus
De zon schijnt als we wakker worden en we horen het meer klotsen tegen de oevers. Er staat een harde wind, die de golven in het 60 km. lange meer flink opzweept.
Voor we beginnen met onze tocht naar Takhini bezoeken we het eenvoudige visitor centrum bij Dallsheep mountain. Op deze berg leeft een grote kudde Dallsheeps en op het terras van het centrum staan grote kijkers waarmee je ze op de kam van de berg kunt zien. In het Kluane Nat. Park zijn ongeveer 6000 van deze bergschapen. Ze leven daar hoog in de bergen, ook s’ winters. Ze zoeken dan hun voedsel onder de sneeuw. Als je leest hoe onherbergzaam het hier is met een sneeuwval tot 30 meter en beruchte stormen, dan krijg je respect voor deze dieren.
De visitor centra worden hier bemenst door indianen. Toen in de 2e WO Alaska open gelegd werd ivm militaire bevoorradings noodzaak, werden de indianen, die hier al duizenden jaren woonden domweg verjaagd van hun grond. Zij waren toch niet de officiële eigenaren, hadden toch niet de juiste papieren om dat aan te tonen! Dat heet het recht van de machtigen!
Het kostte 50 jaar knokken en procederen, waarbij ze hulp kregen van mensen, die dit geen eerlijke zaak vonden en te hulp schoten, zoals John, de broer van onze schoonzus Elaine, die als advocaat voor indianen werkt, voor ze hun land terug kregen. Nu wonen er weer 2 stammen op hun eigen grond met het recht het onbeperkt te kunnen bejagen en bevissen. Je rijdt over de Alaska Highway over hun gebied en ziet soms vanaf een heuveltop hun huizen liggen midden in de zee van sparren en zilverberken die het grote rivierdal bedekken
De Alaska Highway is vanaf hier gerepareerd. Tot Watson Lake hebben ze het asfalt eraf gehaald, een isolatielaag over de permafrost gelegd en daarover de weg geasfalteerd.
Dat scheelt een enorm stuk in kuilen en hobbels, hoewel je er nog steeds op verdacht moet zijn. Het project wordt grotendeels betaald door de USA, omdat het hun vrachtauto’s naar Alaska zijn, die de weg steeds stuk rijden.
De weg is hier drukker, hoewel dat wel relatief is. Wij worden vaak gepasserd omdat we niet zo hard kunnen en zien de meest fantastische vrachtwagens en auto’s met vreemde ladingen in hun laadbak. Zo passeerde ons de vrachtauto van de foto, een auto met een enorme raket achterin, vele auto’s met allerlei vistuig hoog opgeladen, hele huishoudens achterin de laadbak, kortom, never a dull moment.
In de verte zien we rechts de hoge Kluane Range liggen, met de Mount Logan (6000 mt. hoog), links wordt het km. brede rivierdal afgesloten door de Ruby Range. Af en toe is de rivier, gevoed door het smeltwater te zien. In het dal is hij enorm breed met vele zand en grind banken.
De weg is lang. In Haines Junction stoppen we om te tanken en te lunchen. Tot onze verrassing is er een cafe met lekkere koeken en een zonnig terras. Er is ook een internet mogelijkheid, dus halen Ed en Wil snel even hun laptops. We zien Daniel, de kleinzoon van Ed en Corien, op een filmpje op you tube. Hij kan nu los zwemmen met armbandjes om in opa en oma’s nieuwe zwembad. Wat een belevenis, we zitten er allemaal vertederd naar te kijken.
We vervolgen onze weg en ik lees, om mijn uitspraak van woorden als: deterrents, conveying, cautiously e.d te verbeteren aan Wil de informatieve folders van het visitor centrum voor. Vandaag hadden we : How you can stay safe in bear county. Een informatief boekje over hoe je moet omgaan met beren. Het komt er op neer, dat je je moet realiseren dat het zijn gebied is, waarin je je bevindt en dat het verstandig is rustig weg te gaan als je er een ziet. Komt de beer op je af en lijkt hij agressief, blijf dan staan en probeer zo intimiderend mogelijk te zijn. Rek je uit, kijk hem boos aan, spreek hem vermanend toe e.d. Helpt dat niet, dan mag je de beerspray gebruiken of schieten, want dan valt hij aan. Heb je dat niet zo gauw bij de hand, dan laat je je op je buik vallen, beschermd je nek met je handen en houd je dood. Op die manier ben je geen bedreiging meer en heb je kans dat hij zijn interesse verliest en weg gaat.
Heel leerzaam dus.
Tegen half 5 kwamen we in Takhini aan. We hebben de caravan even op zijn plekje gezet en zijn doorgereden naar Whitehorse om de ster in onze voorruit te laten repareren en nieuwe koplampen en ruitenwissers te kopen. Dat lukte allemaal snel en om 7 uur zaten we aan de spaghetti. Eds kampvuur brandde prima, er waren alleen ontzettend veel kleine mugjes, dus hebben Corien en ik met onze gaas caps op erbij gezeten. Geen kijk, maar wel heel prettig.
De volgende dag zijn we begonnen in de Hot Springs. Er zijn 2 buiten baden, de een 36C, de ander 44C. Heerlijk. We hebben daar lekker een uurtje in rondgedobberd en zijn daarna Whitehorse in gegaan, zodat Ed en Corien zich daar ook nog een beetje een beeld van konden vormen.
s’Middags hebben Ed en Corien gepakt en hebben we met elkaar nog eens van het bad genoten. We hebben Stockeye zalm gegeten en nog lang om het vuur gezeten.
Vandaag is het schoonmaakdag. We gaan naar een camping in Whitehorse met een camper cleaning en ook wij zullen de auto en caravan poetsen. Een werkdag dus.
De zon schijnt heerlijk, dus zal het geen straf zijn.
Whitehorse 6 augustus
Vanmorgen hebben Ed en Corien bij ons ontbeten. Het was nog vroeg en zij stonden al in de vertrek modus, dus was het een wat haastig gebeuren. Daarna hebben ze de camper weggebracht, de bagage ingeklaard en toen hebben we nog heel gezellig in de stad koffie gedronken. Om een uur of 10 hebben we ze naar het vliegveld gebracht en uitgezwaaid. Toch een beetje een leeg gevoel, na al die tijd samen.
Om onze zinnen wat te verzetten zijn we naar een mooi museum over de ijstijd gegaan en hebben daar een fijne en leerzame morgen gehad.
De middag hebben we als voorbereiding voor de komende reis gebruikt, auto schoon gemaakt, spullen herpakt, kastjes een beurtje gegeven enz.
Vanavond gaan we bij Paul en Jennifer eten. Daar verheugen we ons op.
Morgen beginnen we aan onze 2000 km. lange tocht over de Alaska Highway. We zijn benieuwd naar de verrassingen die dan weer op ons pad komen. We hebben met Andries afgesproken, dat hij in de Rocky Mountains een paar dagen met ons meeloopt.