Dawson Creek

Watson Lake, 7 augustus
Ja het leven gaat verder, ook zonder Ed en Corien, dus we staan vandaag maar vroeg op. We reizen naar Watson Lake, ruim 400 km verderop. In tegenstelling tot Ed’s sombere voorspelling blijft het weer prachtig, wel fris (6 gr bij het opstaan), maar de zon schijnt volop. De Alaska Highway ligt er vandaag mooi bij, zonder wegopbrekingen of gaten in de weg. Dus dat schiet lekker op. Weer weinig verkeer op de weg. De Canadezen liggen op zondagmorgen zeker nog op bed of zijn naar de kerk. De dag kan niet meer stuk, als we bij Swift River in de berm een moederbeer met twee jongen door de struiken zien scharrelen. In Watson Lake rijden we de auto los van de caravan als de stekker nog in het contact van de auto zit. Gelukkig had Emmy het vlot door, maar de kabel was hier en daar stuk. Maar met Ductape kom je een heel eind en het functioneert allemaal weer. ’s Avonds zijn we naar een film over het Noorderlicht geweest, in zo’n ligstoel lig je naar een koepelplafond te kijken, waar de film op geprojecteerd wordt. Emmy zegt, dat ik geslapen heb en dat ze me moest aanstoten om te voorkomen, dat ik ging snurken, maar daar geloof ik niks van. Daarna wel vroeg naar bed trouwens.

Liard River Hotsprings, 8 augustus
We waren van plan om vroeg op te staan en te vertrekken, maar daar komt niet veel van. We komen maar moeizaam uit bed en willen eerst eigenlijk even contact met de kinderen. Alleen Esther is thuis, Matthijs en Joost zijn niet te bereiken. Pas om 10 uur vertrekken we. De Alaska Highway is net zo verlaten als gisteren. Net als we tegen elkaar zeggen, dat de Highway er prachtig bijligt, komt er een roadconstruction van 15 km. Over die afstand wordt de toplaag er compleet afgehaald, vermalen en weer aangebracht en met een soort teer weer verhard. Langzaam rijden dus in een enorme stofwolk. Daarna rijden we in een gebied met bisonkuddes, waarvoor wordt gewaarschuwd, omdat ze regelmatig over de weg lopen. Emmy ziet zelfs nog wilde paarden, maar als we stoppen om beter te kijken, blijken ze een soort koeienbellen om de nek te dragen. Daar worden ze toch iets minder wild van. Maar bisons zien we genoeg, zowel in kuddes als alleen. Zelfs een bisonkalf scharrelt alleen langs de straat, maar ook een imponerende stier.
We stoppen onderweg voor de lunch nog bij de Wirlpool Canyon, een flinke stroomversnelling in de Liard River om uiteindelijk terecht te komen in Liard River Hotsprings Provincial Park, weer één van die mooie primitieve campings in het bos. Deze heeft zelfs nog het voordeel van een hete bron, waar we nog een poosje in dobberen, voordat we de rest van de dag lekker zitten te lezen. Niet echt spectaculair, maar dat is ook wel eens fijn. Wel wordt er gewaarschuwd voor de aanwezigheid van beren.

Fort Nelson, 9 augustus
Weer een mooie dag, half bewolkt, weinig wind, ideaal om te reizen. Maar eerst gaan we even badderen in de hotsprings. Om 7 uur zijn we natuurlijk nog de enigen. Op de weg ernaar toe zien we sporen van beren, die de nacht gesnoept hadden van de bessen, die hier overvloedig (en rijp) zijn. We denken op een saai stuk weg terecht te komen, maar dat is niet waar. De bergen zijn heel hoog en imponerend, terwijl de weg steeds langs een rivier of meer loopt. Bij Muncho Lake zien we een aantal stone sheep (steenschapen?) de weg oversteken. Een flinke roadconstruction bezorgt ons wat tijdverlies, maar we hebben geen haast. ’s Middags komen we in Fort Nelson, niet een echt spannende stad, maar wel met mooie huizen in de heuvels met natuurlijk een schitterend uitzicht. We lopen in een half uurtje naar de supermarkt, waar ze lekkere rijpe avocado’s hebben, dus eten we Mexicaans. ’s Avonds lezen we tot het donker wordt.

Fort St. John, 10 augustus
Vandaag een rit van bijna 400 km naar Fort St. John. Zoals de voorgaande dagen weer een rustige rit. Het is verbazingwekkend hoe weinig verkeer er op de weg is. De mensen, die afhankelijk van toerisme zijn (benzinestations, winkels, campings enz.) klagen allen over het teruglopend bezoekersaantal. Men wijt dat vooral aan de teruglopende economie in Noord Amerika. Wij reizen op ons gemak, rustig op de cruise control en af en toe eens stoppen voor wat bijzonders. Bij benzinestations is altijd wel een praatje te maken. Onze auto en caravan blijven belangstelling trekken. De mensen willen vooral weten, wat het kost om het te verschepen. Vlak voor Fort St. John ligt het Beatton Provincial Park aan het Charlie Lake met een hele mooie camping met nog een vrije plek aan het meer. Hier blijven we een extra dagje.

Fort St. John, 11 augustus
Fort St. John is groter dan we dachten. We doen wat boodschappen en vragen in het Visitor Center naar wandelmogelijkheden. Met weer de zelfde reactie als overal in Noord Amerika: men verwijst ons naar uitzichtpunten of naar korte wandelingetjes van 1 km, maar als je vraagt naar wandelingen van een paar uur, is het antwoord niet paraat. We komen uiteindelijk in een park aan de rand van de stad, waar we de benen nog wat kunnen strekken, maar veel is het niet. Zo vallen we natuurlijk nooit af. We hebben in de Rocky Mountains heel wat in te halen. ’s Middags gaat Emmy zwemmen in het koude meer. Die is daar beter voor geschikt dan ik. Ik ga hout sprokkelen voor het kampvuur en de fietsen ontdoen van een geweldige hoeveelheid kleiige modder, die zich de afgelopen tijd erop verzameld heeft.

Dawson Creek, 12 augustus
We hadden het plan om vandaag een flink stuk te rijden richting Rocky Mountains, maar daar komt niks van terecht. In Dawson Creek begint de Alaska Hwy en daar heeft de stad veel informatie over. Gebouwd in 1942 door Amerikaanse soldaten en ingenieurs, 1528 mijl (bijna 2500 km) lang, 133 bruggen door een onherbergzaam landschap, een ongelooflijke prestatie. Wij hebben het een geweldige weg gevonden. Niet altijd even goed geplaveid, vaak met grote gaten en bumps in de weg, maar altijd in een fenomenaal landschap, dat nooit verveelt. In het Visitor Center horen we, dat deze week een grote kermis in de stad wordt georganiseerd, met een vanzelfsprekende parade, maar ook met een echte stampede. Die kans laten we ons niet ontgaan en de reisplannen gaan even een dag in de ijskast. Eerst de parade bekijken (altijd leuk), daarna gauw de caravan op een camping gezet en als een haas naar het stampedeterrein. We hebben een prima plek op de tribune en kijken de hele middag onze ogen uit naar het spektakel, dat zich voor onze ogen voltrekt. Zo zijn er rodeowedstrijden, zowel op paarden als stieren, waarbij de cowboy zo lang mogelijk op de rug van het springende en bokkende dier moet blijven zitten, lassowerpen om een jong stiertje zo snel mogelijk te vloeren en de poten vast te binden (snelste tijd 10,6 seconden, jawel). Ook zijn er Western Chuckwagon Races, waarbij steeds 4 vierspannen tegen elkaar racen over een kilometer afstand (snelste tijd 1 min. 15,4 sec.). We genieten samen met het talrijke publiek, die zich tegoed doet aan popcorn, pizza’s, cola en bier. Het was een fantastische middag. Vanavond wordt het afgesloten met een groot vuurwerk, daar gaan we natuurlijk ook nog naar toe. Die reisdag van vandaag halen we elders wel in. Maandag moeten we in Jasper zijn, want Andries komt dinsdag. Nog 600 km.

Hinton 13 augustus
Nog maar 70 km. naar Jasper. We hebben nog nooit zoveel op 1 dag gereden.
Het weer was licht bewolkt, de weg prachtig, dus besloten we een flink stuk door te rijden en in Hinton op een Koa camping te gaan staan. Meer Buma dan Koa kan haast niet, allemaal netjes op een rijtje, maar ze hebben doorgaans heel goede voorzieningen. Er zijn plenty wasmachines, drogers, douches en wat je verder maar wilt. Na al die prov. parken, zonder douche of elektrisch is dat ook wel weer eens lekker. In het Rocky Mountains Nat. Park doen we het weer met bos campings, maar daar hebben ze vaak een hoofd gebouw met douches, dat is dan niet zo heel primitief. Dus moet er van tevoren gewassen worden, zodat we schone onderbroeken en t shirts hebben en een schoon bed, want wassen zal voorlopig wel niet lukken. Dat doen we hier.
Internet is zo onveilig dat we met veel moeite de mail kunnen ontvangen, maar weg sturen lukt niet. Misschien morgen vroeg. Ook de telefoon doet het niet, hoewel de wereld hier een stuk bewoonder is dan in de Yukon en Alaska.
Vanaf Fort St John zijn er weer boerderijen te zien, eerst met alleen gras en paarden, maar later ook met Canola, een soort koolzaad, en graan. De dorpen worden ook wat groter en het wordt langzaam drukker op de weg.
Het landschap, waar we vandaag doorreden had wel wat van de Ardennen met lange steile hellingen, maar niet zulke hoge bergen. Nu kijken we tegen de Rocky’s aan en die zijn weer heel hoog. Daarover morgen meer.