Via Waterton naar het oosten

Waterton, 26 augustus
De internetverbinding in de caravan is maar erg matig, dus gisteravond heb ik op een tafeltje dicht bij de receptie in het donker de website bijgewerkt. Maar dat is dan wel weer gelukt. De was is klaar, alles is opgeladen. We zoeken nog naar een kapper voor Emmy in Calgary, maar dat lukt op korte termijn niet zo gemakkelijk.
We rijden naar het zuiden, richting Waterton National Park, langs de rand van de Rocky Mountains, “where the mountains meet the prairies”. Af en toe rijden we de bergen in en dan hebben we een groots uitzicht over de prairies van Zuid Alberta. De zon schijnt en de weg is rustig, we keuvelen wat af en voor we het weten zijn we in Waterton NP, een klein park in Canada nog, dat een eenheid vormt met Glacier National Park in het aangrenzende deel van de Verenigde Staten. Het is bekend om zijn veelzijdige natuur en daar hopen we wat van mee te krijgen. We vinden een plekje op een camping hoog in de bergen langs een rivier, nadat we het dorp Waterton Town hebben bezocht. Het is er flink droog, zodat er een verbod op kampvuur is. Wel sneu als je de kofferbak van de auto nog vol hout hebt liggen.

St. Mary, 27 augustus
We staan vroeg op om een tocht langs de rivier te maken, want verderop zijn mooie watervallen. We rijden eerst een stukje met de auto en ontmoeten een kanjer van een zwarte beer op de weg, die zich ook weer van ons weinig aantrekt. Op alle campings en trailheads hangen waarschuwingen, dat het “beartime” is. De bessen zijn rijp en dan komen de beren erop af. Alle wandelaars die we tegenkomen zijn uitgerust met een heupgordel met bearspray, een soort pepperspray, dat beren zo nodig op een afstand moet houden. Maar in het bos zien we ze niet en we zien in tussentijd nog een paar mooie watervallen.
’s Middags rijden we verder en hopen snel in Glacier NP te komen, maar de douane van de Verenigde Staten is niet bereid mee te werken. We hebben veiligheidshalve fruit en groenten maar uit de caravan in de auto onder de bank gestald, en dat komt goed uit, want een overigens vriendelijke vrouwelijke douanebeambte wil de caravan inspecteren. Nee, we moeten in de auto blijven zitten, ze hoeft alleen maar de sleutels. Ze blijft zeker tien minuten in de caravan en komt daarna terug met de mededeling, dat we ons moeten melden in het kantoor. Een collega van haar kijkt ook nog eens in de caravan. Het blijkt dat ze het toilet niet open kon krijgen, maar ze wil het ons klaarblijkelijk niet vragen. Haar collega lukt het wel en vindt daarbij geen verdachte zaken. De auto blijft gelukkig buiten schot. In het kantoortje komen we, zoals het hoort, op de foto en worden onze vingerafdrukken afgenomen. We krijgen een mooi formulier in het paspoort geniet plus een aantal indrukwekkende stempels. En of we ook nog even $ 12,50 wilden betalen, want zulke mooie stempels krijg je natuurlijk niet voor niets. Er wordt ons een prettige voortzetting van de reis gewenst en o ja, de eerste 30 km moeten we oppassen voor koeien op de weg, want we komen in Montana. Op weg naar het park komen we inderdaad een flink aantal koeien tegen, maar die leveren geen problemen op. In het Glacier NP zoeken we de eerste de beste camping op om de caravan te parkeren, want de wegen zijn er erg smal, is ons verteld. Er blijkt maar één weg te zijn, maar wel een hele mooie, de Road to the Sun, die langs de bergen omhoog loopt naar de Logan Pass. Onderweg zijn er schitterende uitzichten op de gletsjers en meren, dus foto- en videocamera worden druk gebruikt. In het Visitor Center horen we, dat er fraaie wandelingen te doen zijn, dus we besluiten een dag extra te blijven.
Op de camping is het net zo droog als in Waterton NP, maar kampvuren zijn toegestaan. Dit is geen Canada, merkt de receptionist fijntjes op.

St. Mary, 28 augustus
Vandaag is het Bommen Berend in Groningen, maar helaas kunnen we vanavond niet naar het vuurwerk in Stad. Wat we wel kunnen doen is één van de mooiste wandelingen uit Noord Amerika lopen. Vanaf de Logan Pass gaan we op stap langs de Garden Wall, een schitterende trail langs de Mt Gould (3000m) met fantastische uitzichten op de bergketens en gletsjers aan de andere kant van het dal. Langs het pad groeien de mooiste bloemen, ondanks dat het inmiddels eind augustus is. We genieten uitbundig en na 6 uur wandelen genieten we nog steeds na met een biertje. We praten nog even met onze Amerikaanse buren en horen, dat de route, die we willen rijden, erg vol is met muskieten en sprinkhanen. De auto en trailer zaten er volledig mee bezaaid. Maar ja, we moeten toch die kant op. We kijken nog even om ons heen naar de prachtige bergen. Het zijn de laatste die we zullen zien voorlopig. De eerstkomende dagen rijden we in de prairie. We zijn benieuwd.

Glasgow, 29 augustus
’s Morgens is de lucht in Glacier NP vuurrood, dus er zit flink wat vochtigheid in de lucht. Om 7.45 uur zitten we al in de auto en in een half uurtje zijn we de bergen uit. We willen over de US Hwy 2 naar het oosten rijden en dat blijkt achteraf een prima keus. Vlakke weg met een stevige wind in de rug, weinig verkeer zorgen, dat we in hoog tempo door de prairies rijden. Op zich is dat niet een echt inspirerend landschap. Heel licht heuvelachtig met veel gras en graan, dat al grotendeels geoogst is. Af en toe zien we een grote combiner over het land gaan. Langs de weg loopt een spoorlijn, waarop af en toe een gigantische goederentrein rijdt. We zijn ze al wel eerder tegengekomen, maar toen langzaam rijdend. Nu denderen ze ons voorbij, wat betekent, dat ze flink boven de honderd km per uur rijden. Het blijft droog gelukkig, maar de temperatuur loopt op tot 32 gr. Dan is airco in de auto toch wel prettig. En zo rijden we vandaag zomaar 560 km, totdat we in Glasgow (nog steeds in Montana, 2x Nederland) stoppen. Daar is een camping met alles erop en eraan. Groot indoor zwembad (verwarmd) en hot tub. Ook internet en op de mail lezen we dat onze knappe zoon Matthijs zijn diploma internetbeveiliging heeft gehaald. Daar drinken we een glaasje op.
De temperatuur is inmiddels gedaald tot 21 gr (21.00 uur). Ondanks de sombere voorspelling weinig vliegenlijken op de auto.

Rugby North Dakota 30 augustus
Gisteravond zaten we met een aardig plaatselijk echtpaar in de hot tub van de camping in Glasgow. Mooie gelegenheid om wat meer over de omgeving te weten te komen.
Ze vertelden dat Glasgow maar 3000 inwoners heeft en tot voor kort heel landelijk was.
In deze omgeving is veel olie, die echter lastig te winnen was, dus deden ze dat maar niet.
Toen de olieprijzen stegen werd het lonend om de olie uit de grond te halen en dat wordt nu op grote schaal in heel Noord Montana en Noord Dakota gedaan.
Als gevolg daarvan rijzen de prijzen van het levensonderhoud de pan uit, zijn er geen huizen meer te krijgen, zitten alle hotels, motels en campings vol met oliemensen, waardoor ook het toerisme een klap krijgt. Kortom, de lokale mensen zijn niet blij met deze ontwikkeling.
Verder hebben ze deze winter heel erg veel sneeuw gehad. Het had ook flink gevroren, zodat er weinig weg gedooid was. Dat gebeurde pas toen de voorjaarsregens kwamen en toen was er opeens heel veel water. Ze hebben hier 3 grote stuwmeren om het water in de grote rivieren, zoals de Missouri en de Mississippi wat te regelen, maar die konden de grote toevloed niet aan.
Er is toen besloten 2 dammen open te zetten, waardoor een groot gedeelte van vooral Noord Dakota onder water kwam te staan. 10.000 Mensen zijn geëvacueerd en hun huizen zijn onder water gezet. Als je daarbij bedenkt hoe dun bevolkt het land hier is, dan begrijp je dat iedereen hier er nog vol van is.
Kortom geen enthousiast makende verhalen, maar wel goed om te weten als je zo’n gebied intrekt.
Het weer was mooi toen we vertrokken, het landschap werd wat afwisselender, met wat heuvels en hier en daar wat bomen. De dorpen waar je langs komt liggen meestal tussen de weg en de spoorbaan in, met grote graansilo’s bij de overlaad stations.
Soms staat er bij het naambordje hoeveel inwoners het dorp heeft. Zo lazen we bv.:Blaisdell, 936 inhabitants and one old sourdough.
We stopten even in Williston, een heel druk stadje, met veel grote vrachtwagens en zaken met Oil Supply. Daarna reden we door naar Minot, alles met elkaar zo’n 400 km. Daar wilden we blijven, maar toen we aankwamen bleken alle campings in beslag genomen door mensen, die hun huis nog niet in konden. We zijn even gaan eten en ook de serveerster vertelde, dat haar huis onder water had gestaan en dat ze op de camping een plekje had gekregen.
Er is hier helemaal geen plek voor jullie zei ze, alles zit hutjemutje vol.
We zijn toen maar door gereden naar Rugby, een 100 km verder. Onderweg zagen we nog wel land onder water staan met bomen tot hun kruin erin. Veel mensen zijn bezig met hun huis. Overal grote hopen puin, echt niet leuk.
Gelukkig was er in Rugby wel een plekje, daar waren we blij mee.
Rugby is heel bijzonder. Het is namelijk het geografisch midden van Noord Amerika.
Daar zitten we nu dus, precies in het midden van Noord Amerika. We zijn er speciaal een foto van gaan maken.

Lake Ithasca, Minnesota, 31 augustus
Vandaag de verjaardag van Esther, maar vanwege het tijdverschil moeten we ’s morgens nog maar niet bellen. Ze is nog aan het werk. Op de camping is ’s morgens vroeg iedereen al verdwenen. Er verblijven veel werknemers uit de olie-industrie. Als wij om half negen vertrekken is de niemand meer te zien. We rijden met een halve bewolking weg, maar in het oosten ziet het er al somber uit in de lucht. De weg is een beetje saai, maar het schiet wel op. Veel graanvelden en graansilo’s. Vlak en af en toe een heuveltje. Binnen drie uren zijn we North Dakota weer uit. Toch maar weer 500 km daarin gereden. Staten als Montana, Noord Dakota, en Minnesota zijn ieder op zich al enkele malen groter dan Nederland. In Noord Dakota wonen nog geen 700.000 mensen, nog geen 5% van Nederland. Je kunt wel zeggen, dat je hier de ruimte hebt, maar of ik het zou willen? Tijdens de lunch bellen we Esther om haar te feliciteren en lang zal ze leven te zingen. Al 42 jaar herinneren we ons, dat we zo blij waren met haar komst. In Minnesota bezoeken we een Visitor Center, waarin een mevrouw zo enthousiast over haar staat praat, dat we acuut onze plannen wijzigen. We gaan naar Lake Ithasca, waar de rivier de Mississippi begint. Het is er warm, vochtig. We willen een beetje wandelen daar, maar het weer is erg zweterig. Toch maar weer terug naar de camping in het bos, koud biertje en een lekkere douche. Morgen willen we nog even kijken naar de oorsprong van de Mississippi, die daarna nog ruim 4000 km moet afleggen voordat ze in New Orleans in de Golf van Mexico stroomt. We hebben zelf inmiddels al ruim 30.000 km gereisd. Iets meer dan we gepland hebben. Nog een paar praatjes met de buren en een klein kampvuurtje. Niet al te laat naar bed. Ik ben helemaal gelukkig met mijn Nook. Dat is een zgn. e-reader, waarop je boeken kunt lezen. Er kunnen dacht ik 1500 boeken op en op zo’n vakantie wil je wel wat lezen. Ik lees ‘de stam van de holenbeer’ en ben af en toe volstrekt onbereikbaar voor mijn omgeving. Voor mijn Texelse buurman Paul heb ik inmiddels al één aangeschaft. Ze kosten hier een fractie van in Nederland. Echt een ontdekking.

Bayfield, Wisconsin, 1 september
Het regent als we ’s morgens opstaan. Voordat we reizen moeten we nog een aantal verplichte toeristische attracties zien. Allereerst de bron van de Mississippi rivier. Hij stroomt uit Lake Ithasca door wat dikke stenen en dat is het dan. Maar volgens Amerikaanse traditie is er wel een Visitor Center en een leerzaam wandelpad omheen gebouwd. Maar als je daar om acht uur ’s morgens in de regen over loopt met niemand in de buurt, voelt dat toch wel een beetje ja hoe zal ik dat zeggen? De regen trekt snel weg en we gaan nog naar Bemidji, waar een groot standbeeld staat van de legendarische houthakker Paul Bunyan en zijn grote vriend de os Babe. Met zijn enorme kracht is hij het symbool van de opbouw van het land en als je het standbeeld ziet wil je dat ook wel geloven. Babe at per maaltijd 50 balen hooi en sleepte de boomstammen door het bos alsof het lucifershoutjes waren. Daarna verder rijden door Minnesota richting Duluth. Het is een staat met veel meren, bossen en landbouw. Net Groningen en Drenthe: suikerbieten, aardappelen en graan, alleen is het vele malen groter. Duluth staat helemaal in de steigers, veel omleidingen en wegopbrekingen, dus het duurt even voordat we erdoorheen zijn. Verder (we zijn inmiddels in Wisconsin) denken we langs de kust van Lake Superior te rijden, maar van het meer zelf zien we nauwelijks wat. Wel heel merkwaardig is dat door de koude zeedampen de temperatuur in no-time zakt van 28 naar 18 graden. We vinden een mooie camping in het bos met uitzicht op het meer en gaan nog een biertje drinken in het dorp. De temperatuur stijgt naar 32 C en het is erg benauwd. Op de terug weg nemen we een pizza mee en merken dan direct dat het formaat pizza iets anders is dan de klassieke Italiaanse. We hadden veiligheidshalve maar één exemplaar besteld, maar zelfs daarvan houden we de helft over. Het rommelt aardig in de lucht. Volgens ons krijgen we een flink onweer.

Munising, Michigan, 2 september
Inderdaad onweer gisteravond en vannacht, maar het blijft bij regen en een enkele donderklap. ’s Morgens is het al aardig afgekoeld en het is bewolkt. Goed weer om te rijden. Vandaag gaan we naar het Pictured Rocks NP in Michigan aan het Lake Superior. We hopen op een van de kleine campings een plekje te krijgen, maar het is Labour Day weekend en traditiegetrouw gaan dan veel Amerikanen nog even een weekend erop uit. In Michigan zijn veel bossen en door de prima wegen schieten we snel op. Als we in Pictured Rocks aankomen, blijken de campings al vol te zijn, dat zat er ook wel in. Gelukkig vinden we nog een mooie camping aan het meer in de plaats Munising, even buiten het park. ’s Avonds nog een schitterende zonsondergang boven Lake Superior. Emmy zorgt voor een kruiwagen vol hout voor een kampvuur en de avond is weer helemaal goed.

Munising, Michigan, 3 september
We besluiten nog maar een extra dagje te blijven wegens de mooie omgeving en camping en gaan op weg naar het park. Bij Chapel Basin is een 15 km lange trail door het bos en langs de kust. Het park is bekend om zijn zandstenen klifkusten tot 70 meter hoog. Het zandsteen lag er al 500 miljoen jaar geleden en is door de vele ijstijden cq gletsjers aan alle kanten geschuurd en vervormd. Voeg daarbij nog de mineralen, die erdoor heen sijpelen, als ijzer, koper en mangaan, dan vormt zich vanzelf een sprookjesachtige kust met vele kleuren. De foto’s spreken voor zichzelf. De wandeling is best inspannend doordat het pad langs de kust nogal daalt en stijgt. Maar zeer de moeite waard. De kust is voortdurend aan erosie onderhevig. Bijzonder is een boom op zandsteen, dat rondom geheel afgesleten is. Het kampvuur valt letterlijk in het water wegens een hevige regen- en hagelbui, maar in de caravan is het gezellig.
De reis naar Toronto schiet lekker op. Over twee dagen zijn we in het huisje van Andries bij Dorset. Daar blijven we een paar dagen voordat we naar Toronto gaan.